Vriend Quintus Kessler is overleden

Via de stats van mijn blog zag ik zoekacties op ‘quintus lessler overleden’ binnenkomen. Een typfout, dat moest Quintus Kessler zijn, en dat kan toch niet?!? Het kan toch wel.

Op Haags Pop Podium lees ik:

Eind vorig jaar keerde Kessler ernstig ziek terug naar Den Haag voor een behandeling. Het mocht niet baten en overleed op maandag 17 januari 2011. Quintus Kessler is 49 jaar geworden.

De crematie is op dinsdag 25 januari om 12.30 uur op Eik en Duinen.

Ik vertelde gisteren nog over Quintus in de uitzending van Ongehoord Goed van KX Radio.

Quintus kwam ik op de Stedelijke Muziekschool tegen. Ferry Robers, mijn gitaarleraar, introduceerde hem als een vogel die jaren in Rio de Janeiro gewoond had. Het was echt een gozer die de wereld kende. Opvallende verschijning, meestal met een apart sjaaltje om, een bijzonderen broek of shirt aan en een aparte blik in zijn ogen. En geboren in Parijs, om mee te beginnen. In zijn jeugd kwam Quint op kostscholen in Zwitserland terecht nadat zijn vader was overleden. Zijn naam had hij te danken aan het feit dat hij de 5e zoon was. Van de erfenis kon Quintus overigens goed feestvieren en muziekapparatuur kopen. Ook ik heb daar veel profijt van gehad. En dat geld stelde Quintus in staat om te doen wat ‘ie wilde doen: muziek maken.

Na onze 1e ontmoeting op de Stedelijke Muziekschool maakten we een afspraak in zijn studio die hij in de Dizzy Duck in de Trompstraat had. Hij had daar een kleine 4-sporen recorder, een DX-7 synthesizer, een drumstel en nog wat spullen staan. We namen Mermaid in the Sand op. Een toetsenist die volgens mij Raymond ‘Klop’ Kloppenburg heette speelde toesten. Ik speelde naast Quintus, die gitarist en zanger was, de solo. Het klikte. Toen ik naar huis ging zat dat nummer in mijn hoofd. Ik vond het geweldig. Het nummer had een verrassende harmonie. Ik was nog heel jong, een jaar of 15-16. En dat nummer bleef in mijn hoofd zitten. Jarenlang.

Kort daarna ging Quintus weer uitgebreid touren in het buitenland. Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland met name. Af en toe hoorde ik van hem, belde hij me op. Echt veel contact was er niet totdat Quintus weer echt voor een langere tijd terug in Den Haag kwam, in 1990.

En dus zag ik Quintus weer regelmatig. Hij woonde toen in de Reinkenstraat. En ook, even tijdelijk, in de Hugo de Grootstraat. Als Quintus niet thuis was verwelkomde kunstenaar Marcus van Soest mij daar in zijn atelier pal tegenover de woning van Quintus. In die periode zijn we samen onze Braziliaanse band Xangô en de popband Wouldn’t You? begonnen. Met die laatste band namen Quintus en ik een demo op in de BMG Studio van Aad Link en Robert Jan Stips van de Nits. Mijn vriend Conno van Wijk werkte daar als technicus.

Naar mijn idee zou Hans Vermeulen misschien wel interesse hebben om ons te produceren. Dus reden Quint, zijn vriendin Inge Mollema en ik naar zijn huis in Bussum. We gaven Hans de cassette. Hij ging voor ons zitten en zette de muziek op. Drie nummers lang zag ik Hans z’n hoofd wat ritmisch meeknikken terwijl hij sigaretten rookte. Wij deden niet anders. 3 nummers geen woord gesproken. Daarna draait Hans zich om en zegt: “ik vind dit te gek, dit wil ik wel produceren”. Hans deelde onze passie voor Braziliaanse muziek.

Ik herinner me nog goed dat ik een keer samen met Inge, vriendin van Quintus, op haar balkon in de Reinkenstraat ging zitten op een snikhete dag. Handdoekjes mee. En Inge topless. Toen Quint thuiskwam zag ik zo’n blik van ‘wat zitten die 2 hier?’. Quint was snel jaloers, alle vrouwen moesten naar hem kijken. Ik ken niemand die zo met vrouwen flirtte als Quintus. Overal waar we speelden, altijd zat Quintus met vrouwen te kletsen. Of we liepen over straat. Op een warme dag. Een vrouw zit op een stoel en heeft haar rok iets omhoog getrokken. Quintus direct: “zo kijk dat gaan met die benen, wow!”. Altijd. Moe werd je er soms van.

Quintus was van de Citroen DS. Net als zijn broers. En dan niet het eenvoudige type maar eentje met leren bekleding. In Quintus zat zeker een deel Haagse kak. Dat maakte Quintus ook uniek, die combinatie van kak en die wilde flamboyante uitstraling van hem

Een keer scheurde ik met Quint in die DS richting A’dam. De eerste keer dat ik Carlos Magano zou ontmoeten. Het bleek een onwaarschijnlijke wereldbassist te zijn. En dus zat Carlos vaak bij ons in Den Haag. Soms bleven we met z’n allen bij Inge en Quint slapen. Ik weet nog dat Carlos me overal aan liet ruiken. Hij had geen reuk en twijfelde bv of de melk nog goed was. Altijd zat ik met Carlos achterin die DS, armsteunen uit en tering, wat een auto!

Elke woensdag speelde ik met Quint en Xangô in de Golden Touch. Rick Noordhuizen was een van de eigenaren en het klikte tussenons. Het was altijd gezellig, we kregen een lekker biertje en konden ons muzikale ding doen.

De plekken waar ik met Quint geweest ben, de verhalen, het zijn er zo veel. Zo speelde ik een keer met Quintus in cafe de Klap en Quint had drummer Matthew Harris uitgenodigd. Hij kwam uit Liverpool. We deden een sessie samen daar en het was hemels. Matt is door die klik in Den Haag blijven hangen. De muziek verbond ons. Met Matt en Quint ben ik nog in Lille, Frankrijk beland. En we speelden ooit samen in Brussel met zanger Gerry, -ex Artic Heat, in Brussel. Legendarische momenten. Ook in de JamJam met Anouk 2 jaar voordat ze doorbrak. Den Haag had het allemaal. Spelen in de ZaZa en de hele avond ‘speel reggae!’ naar je kop geslingerd krijgen. Ongeveer dezelfde dreigende sfeer ervoeren we in Peukie op Scheveningen. Nooit liep het uit de hand. Als echte Brazilianen wisten we ons er soepel tussenuit te swingen.

Ik heb veel muzikale meningsverschillen met Q gehad. We vlogen elkaar echt naar de strot als het aankwam op bepaalde melodische of harmonische zaken. Ook vond ik dat Quintus niet alles moest zingen. Quintus was een groot liefhebber van Michael Franks maar ik denk dat zijn grote ego hem teveel in de weg zat. Zingen was niet zijn sterkste punt. Kritiek was voor Quintus helaas heel pijnlijk. En ik begreep het wel. Toch is het daarop telkens gestrand. Er veranderde namelijk niets. Ik kon niet met hem verder. Huilend aan de telefoon heb ik hem wel gehad. Ik snapte het ook, maar ik kon het niet. Zijn sterrenbeeld was Stier en zo was ‘ie soms ook. Maar ja Quintus wist altijd de beste muzikanten om zich te verzamelen, en leuke vrouwen, dus voor je het wist stond je weer met hem op het podium.

Mijn HEAO heb ik aan het eind van het 2e jaar opgegeven omdat ik een beter plan had: muziek maken! Met Quintus heb ik toen 1 jaar lang dag in dag uit muziek gemaakt. We hadden een studio achterin coffeeshop de Miami die toen in de Zoutmanstraat zat. Oh daar kan ik ook nog tig verhalen over vertellen! En ik herinner me nog een avond ruziënd met Conno of Quintus daar nu wel of niet direct verantwoordelijk voor was, dat ik met de HEAO was gekapt. Ik zei toen van nee, maar ik denk nu dat het antwoord ja had moeten zijn. En die keuze zou ik nu natuurlijk opnieuw zo maken. Ik bedoel: HEAO of muziek, dat is geen keuze, dat is een antwoord!

Quintus, het doet pijn man. Maar bedankt, bedankt voor zo onwijs veel!