Gisteravond voerde Todd Rundgren zijn meesterwerk A Wizard, a True Star voor een uitverkocht Paradiso uit.
Hoewel Todd zich voor elk liedje in een speciaal kostuum had uitdost, deed het geen afbreuk aan het geheel. De band speelde fantastisch en Todd’s zang is nog als vanouds krachtig en zuiver. Sommige van die kostuums waren behoorlijk lachwekkend. Todd wilde duidelijk de draak spelen met zijn zoektocht naar muzikale en persoonlijke volwassenheid ten tijden van A Wizard, a True Star.
En ik mag dat wel; het niet zo serieus nemen van serieuze zaken. Hoewel Todd’s teksten vaak loodzwaar zijn, vol machteloosheid en nostalgische gevoelens, Todd zal nooit de hoop opgeven. Zijn muziek is hoopvolle muziek. En wat Todd met harmonie en melodie doet, dat is zeldzaam. Na Brian Wilson komt Todd Rundgren en niemand anders. Liedjes zoals liedjes moeten zijn. Om nooit meer te vergeten. Zodat zijn nostalgie jouw nostalgie wordt. Zijn hoop, jouw hoop.
De volgorde van het oorspronkelijke album was een beetje omgegooid. Zo leek het optreden met Le Feel Internacìonále afgesloten te worden. Maar nee, als toegift werd het slotnummer Just One Victory gespeeld. Ik voelde de emoties in de zaal en hield het niet droog. Een overweldigend massaal gedragen gevoel. Muziek die ons rechtstreeks in de harten wist te raken. Aangeraakt op afstand.
Zeldzaam en legendarisch.
P.S. De Volkskrant was er in London bij. Mijn collega Rhodri Marsden (o.a. toetsenist bij Scritti Politti) was daar ook bij aanwezig en twitterde mij gisteren: “@Raaphorst Marco, it was one of the best gigs I’ve ever been to. You’ll love it.”
Geef een reactie