In die eerste paar minuten zie je hem rondrijden in zijn auto. Zacht gezoem klinkt. Totdat de achtervolging wordt ingezet want dan spat het lawaai werkelijk uit de boxen. Poëtisch wordt er omgegaan met geluid en muziek, in het echt klinkt dit nooit zo. Soms worden straatgeluiden helemaal uit het geluidsbeeld weggehaald, gevoelsmatig droom je zo weg van de werkelijkheid. Je neemt als kijker afstand maar bent totaal op je hoede. Geen geluid, eng! Stilte en lawaai als een soort Le Sacre du Printemps omgezet naar film. De meeste films gaan stuk op klote muziek en teveel bombastisch geluid. Het er te dik bovenop leggen. Hier niet.
Lees mijn filmreview Drive op Hofstijl →
Geef een reactie