Bloggen zonder doel

Uit het e-book ‘Gij zult bloggen’ van Ernst-Jan Pfauth:

Bloggen is wat mij betreft een uitstekend medium om een autoriteit in je niche te worden, en om dat doel te bereiken, moet je jezelf zo veel mogelijk wegcijferen. Want hoe meer de blog over jezelf gaat, des te kleiner je publiek. Alleen vrienden, familie en een paar voyeurs volgen met interesse je persoonlijke beslommeringen. Hoe meer je over je passie of vakgebied blogt, des te groter je publiek. Want bij een inhoudelijke blog maakt het niet uit voor de lezer of hij de schrijver wel of niet kent. Het gaat dan om de (nieuws)waarde van de stukken.

Oh ja?

Een vak heb ik niet. Een wonderlijk leven wel. En ook al wil geen hond erover lezen, dit is mijn leven. Een heerlijk leven waarin ik redelijk onafhankelijk kan zijn. Los van plaats en tijd. Omdat ik geloof in de technologische vooruitgang die we dankzij internet in onze schoot geworpen kregen. Daarom zit ik nu hier en lees jij mij daar.

Ik ben geen niche, ik ben geen autoriteit en ik heb geen doel. Het enige wat ik doe met dit blog is iets doorgeven door het op te schrijven, te laten zien of te laten horen. Iets dat me heeft geraakt, of me bezig houdt, een tip, mijn muziek, een gesprek en meer van dat soort zaken. Ik weet dat anderen zich soms geestverwant aan mij voelen. Die beseffen ineens: sjonge, dat vind ik ook! Of: zo voel ik het ook! Soms kloppen onze harten dus synchroon.

En ook dat kan een blog op internet zijn.