Regelmatig komt het beeld terug. Een beeld opgedaan tijdens een 5daags verblijf in Parijs. November 2008. Samen. Het was er fris, maar niet te guur.
Rue Michelet in de avond, met name. Dat beeld. Mijn vriendin heeft het niet. Ik heb het soms als we in bed liggen te praten. Ineens is het beeld er dan.
In hotel Beauvoir, deden we een raampje open. De RER lag voor de deur. We keken zo op de rails. En uitzicht op een fontein met Groene Paarden. Het begin van een park, een laantje van grind, met grasperkjes er omheen. Mensen op banken die boeken lazen. Het begin van Jardin du Luxembourg. Mijn favoriete park.
En zelfs de zwervers in Parijs lezen boeken.
In het hotel lukte het om een rolletje in het LOMOcameraatje van vriendin te doen. Media Us: 2 mobieltjes, 2 digitale fotocamera’s, 1 analoge fotocamera en een videocamera.
Op onze hotelkamer draaiden we de verwarming dicht. Maar de buizen bleven heet. We sliepen met de ramen open. Het geraas van Boulevard Du Montparnasse hoorbaar. Ondergedompeld in Parijs.
Le metro. Over warm gesproken! We filmden de mensen, de deuren die open en dicht gingen. Muzikanten die ondergronds verbleven.
Een lijmsnuiver ging tegenover ons zitten en nam regelmatig een hijs. Rode wangen, meezingend met iPod, skateboard in zijn hand. Net die dag hadden we de videocamera niet bij ons. De lijmsnuiver spoog een vette rochel op het raam. Ik keek naar de druppel en bleef kijken. De druppel viel niet. Lijm.
Aan de Seine. De groene boutiques van kaartverkopers. Overweldigend grote gebouwen. Historie. En verliefd zijn. Aan de Seine.
Parijs heeft een eigen klank. Een klank die ik er toch niet veel hoorde, die 5 dagen. De muziek die we er hoorden, die hoor je hier ook uit de winkels schallen. De beste muziek was te horen in Le Metro.
Gezellig aten we soms in Quartier Latin. En we zijn nog op zoek geweest naar de Mexicaan waar ik vroeger kwam. Niet gevonden.
We zijn ook nog op het 4 Screens European Festival geweest. Vriendin had de Lange Mannen al gespot terwijl ik naar het toilet was. Bert en Piet. Flick Radio première. Wij stonden niet op de gastenlijst. Gênant. Weinig mensen in de zaal. Beeld was goed, geluid ook (is mijn vak!). Met Franse ondertiteling. Hoorde je Nederlands dan las je Engels en Frans. 3talig. Aan het eind van de middag zagen we de slechtste speelfilm ooit. Bij de eerste tonen wist ik het al. Een raar festival was het. Een allegaartje. Dus besloten we de volgende dag maar niet meer te gaan. En Flick Radio won helaas geen prijs. Was wel genomineerd. Top 5. Of de slechtste film ooit ook genomineerd was, weten we niet.
In Rue d’Assas nam ik drie foto’s van een groenteboer die we verwerkten in een video:
Voor altijd verliefd op Parijs.
UPDATE: Een tijdlang stond er een foto op Google Maps van de groenteboer van Rue d’Assas waarop ook l’ani man zichtbaar was. Toeval van de puurste soort.
Geef een reactie