Klaus Wunderlicht is een lul

Toen ik een klein jochie was met krullende haartjes hoorde ik weleens Klaus Wunderlicht op de radio of ergens bij familie vanaf het vinyl. Ik haatte zijn muziek. En mijn vader haatte het volgens mij ook terwijl hij nog wel een grote orgelliefhebber was, en nog steeds is. Alleen hield ‘ie niet van dit soort orgels, vanwege de begeleidingsautomaat en de idioterie om de boel voor de gek te houden, doen alsof je met 10 handen zit te spelen.

http://www.youtube.com/watch?v=dJXIfPLhmXE

Alleen oma’s met zure oksels kunnen op dit soort meuk dansen.

Nu zoveel jaar later verder werken de meeste computerprogramma’s zoals die oude begeleidingsautomaten. Hebben we er allemaal een Casio-begeleidingsautomaat in zitten. Je drukt 1 toets in en er begint van alles te klinken. En daar waar vroeger de violen uit zo’n orgel als een soort op toonhoogte gebracht glijmiddel klonk, klinken de fake violen van nu ook echt als violen. De Hans Zimmers van deze wereld weten niet anders, die slaan een akkoordje aan op hun plastic keyboard terwijl ze hun hoofd richting de regisseur buigen om te zeggen:

“net binnen deze sample bibliotheek van het oud Russisch staatsorkest, 64 gigiabyte, 24 bit, 96 kilohertz”

Met 4 vingers 4 toetsjes indrukken en de software de rest laten doen terwijl er net zo’n gladde smile als die van Klaus Wunderlicht op je gezicht glimt.

Hoewel ik aan al dat soort spul geroken heb, de haat zit er bij mij nog te diep in merk ik steevast. En ik ben er trots op. Nu heb ik nog nooit een filmscore gemaakt, maar van filmcomponisten wordt vaak verlangd dat ze epische muziek maken en ik zou dat niet willen. Ik zal me dus via een mantra in bedwang moeten zien te houden: “ik ga geen epische shit maken! ik ga geen epische shit maken!”. Een gitaar, een basje en/of wat percussie moeten afdoende zijn. Laat de rest van de wereld het maar groots aanpakken met hun harde schijven voor violen dan beroer ik wel die ene snaar om de traan over het doek te laten lopen. Gevoel vanuit het hart naar de vingers op de snaren. Want gitaarspelen is echt voelen, letterlijk met de vingers. Klaus Wunderlicht is het nog nooit gelukt. Want zijn gevoel komt uit een begeleidingsautomaat.