Niels klopt op zijn EHPO-blog vandaag:
Hier maken de meeste muzikanten en journalisten zich onterecht veel te druk over:
Originaliteit is overschat.
Echt, alles is al een keer gedaan, alleen niet door jou. Elke vorm van creativiteit begint met het naäpen van een ander.
Hoewel Jimi Hendrix een grote vernieuwer was op gitaargebied, het gebruik van vervorming en feedback heeft hij zelf niet uitgevonden maar is afkomstig van Jeff Beck. Toch wist Hendrix het geluid dat ‘ie ermee verkreeg helemaal naar zijn eigen hand te zetten. Met name vanwege zijn solo’s waarin hij de vervorming echt deel liet uitmaken van zijn toon en de solo’s soms liet ontaarden in oorlogsgeluiden. Daarbij gebruikte hij de tremolo-arm van zijn gitaar niet slechts om een beetje vibrato aan de toon toe te voegen, zoals gewoon was in die tijd, maar om radicaal de toonhoogte omhoog of omlaag te gooien. Hij maakte letterlijk duikvluchten met zijn tremelo-arm. Pas een kleine 10 jaar later ging een andere vogel hetzelfde doen: Eddie van Halen.
Vaak is er 1 kleine wijziging nodig, een toevoeging of door juist iets weg te laten, om tot originaliteit te komen. Zo zette Miles Davis een demper op zijn trompet, iets wat wel vaker gedaan werd door trompettisten. Het was een bekend effect. Toch vernieuwde Davis de boel door met de demper vibratoloos te spelen. Ineens was daar die felle melancholische toon die hij geheel op zijn naam kon gaan schrijven.
Alle kunst is gebaseerd op het principe van iets nieuws creëren. Iets dat er nog niet is. En natuurlijk is dat heel lastig, maar elke echte artiest streeft het na. Het is een voorwaarde. Of nemen we genoegen aan de 3 akkoorden van de blues, een “woke up this morning”, een “roses are meant to be red” voor de rest van ons leven? Nee toch zeker!
Geef een reactie