Wel of niet reageren op je eigen blogpost

Michael Minneboo begint zijn blogpost ‘Waarom je negatieve comments moet negeren‘:

Sinds ik ben gaan bloggen heb ik een haat-liefderelatie met het reactieformulier. Of eigenlijk: met reageerders.

En sluit af met:

Als ik een blogposts schrijf, dan staat daar in principe alles in wat ik te zeggen heb. Ik heb vaak geen zin om dan met Jan en alleman tot het oneindige in discussie te gaan. Daar word ik simpelweg niet gelukkig van en het kost me te veel tijd.

Als je iets openbaar maakt dan krijg je kritiek. Positief en negatief, of je het nu leuk vindt of niet. Die kritiek krijg je wellicht zelfs als je het allemaal binnenhuis houdt. Misschien trekt moeder de vrouw soms een gezicht alsof ze een glas bedorven melk gedronken heeft.

Toch begrijp ik heel goed dat je, zoals Michael, de comments soms wilt uitzetten. En je hoeft dat niet voor je hele blog te doen, je kunt het per blogpost beslissen. Bij heel veel content vind ik comments niet echt werken. Bij muziek bijvoorbeeld. Ik ken overigens geen enkele band die het toestaat te reageren op een nieuwe track of album.

Blogs waren van origine een platform voor dialoog, maar je merkt dat er steeds meer een verschuiving plaatsvindt richting Twitter en Facebook. Wat dat betreft ben je nooit verlost van discussies als je eenmaal iets openbaar hebt gemaakt. Door de comments op je eigen blog uit te zetten ben je niet af van de discussie. Het enige wat het oplost is dat de discussie niet meer onder je blogpost gevoerd wordt.

De blogger is wat mij betreft vrij om al dan niet deel te nemen aan de discussie die er naar aanleiding van de blogpost ontstaat. Er is geen enkele noodzaak tot “moeten”. En waar die discussie plaatsvindt, dat boeit eigenlijk in het geheel niet. We schrijven geen brieven meer, dus alles is slechts 1 muisklik van ons verwijderd. Dat laatste is gelijk ook onze grootste valkuil omdat ze het gevoel van verplichting bij ons aanwakkert. Maar die verplichting zit zuiver tussen de oren. Er moet immers helemaal niets want de blogger heeft immers al gesproken. De blogger heeft geschreven en je moet het er maar mee doen.