Donald Fagen was van plan om leraar Engels te gaan worden. Of journalist. Maar een mix van een psychedelisch goedje en een stel slechte muzikanten deden hem anders besluiten. Die slechte muzikanten speelden in een band en bleken de grootste lol te hebben. En dat sprak de jonge Donald wel aan. Tijdens zijn literaire studie aan Bard College in die goeie ouwe tijd, the sixties, ontmoette hij daar zijn muzikale partner Walter Becker. Wat volgde was een geniale muzikale samenwerking onder de noemer Steely Dan die tot op de dag van vandaag voortduurt.
In de jaren 80 komt onze Donald muzikaal en mentaal op een dood spoor te zitten. Vlak voor die dip levert hij nog wel zijn geniale soloalbum The Nightly af. Het is een van de eerste CD’s die geheel digitaal opgenomen werd. Hoewel dat proces een nachtmerrie bleek. Verhalen over een digitale bandrecorder van Sony die om de haverklap stuk ging tijdens de opnames. Dat verhaal staat overigens niet in zijn zojuist uitgekomen memoires Eminent Hipsters.
Donald laat de muziek even voor wat het is in de jaren 80. Hij wordt gevraagd om over filmmuziek voor Premiere magazine te schrijven en rolt op die manier alsnog de schrijvelarij in. Wat dat de laatste 30 jaar heeft opgeleverd is nu gebundeld in zijn eerste boek Eminent Hipsters. Aangevuld met een paar nieuwe stukken. De insteek hier is persoonlijk. Donald legt zijn helden onder de loep en grijpt de kans aan om de perikelen van een band op tournee aan het papier toe te vertrouwen. Dat is niet Steely Dan maar de band Dukes of September Rhythm Revue waarmee ‘ie samen met Michael McDonald en Boz Scaggs oude rhythm and blues songs van andere vertolkt naast hun eigen materiaal.
Donald is een meesterlijk schrijver. Uit zijn vingers vloeien de zwartgallige humor en ironische metaforen die we ook van Steely Dan gewend zijn. Donald presenteert zichzelf als een half dooie ouwe lul maar zijn publiek is minstens zo hard aan het ontbinden. De regel dat je je eigen publiek nooit moet aanvallen is aan Donald niet besteed. Hij haat het rechtse publiek. Hij haat sowieso rijke mensen. En hij haat de TV Babies, de generatie die vanaf de 60s opgegroeide met de TV als babyzitter. En recentelijk is ‘ie iedereen die de hele dag naar zijn handpalm loopt te staren gaan haten.
Door een toeval van het lot werd ik een grote Steely Dan fan. Wellicht de grootste van Nederland. Misschien wel van heel Europa. Ik ben 20 jaar jonger dan Donald, hij is van ’48, ik van ’68. Ik herinner me inderdaad de TV als altaar centraal gepositioneerd in de woonkamer. Maar ik herinner me ook vooral die eerste keer dat ik Aja van Steely Dan op de pickup van mijn pa over prachtige KEF boxen rondjes hoorde draaien. En hoewel ik toen al wist hoe ik met mijn gitaar over een E7#9 akkoord kon soleren, waar ik hier op stuitte bleek een geheel nieuw universum te zijn. “Dat dat er ook allemaal op zit”, om mijn oude gitaarleraar Ferry Robers maar weer eens te citeren.
Eminent Hipsters is een dun boekje van nog net geen 180 pageturners schoon aan de haak. Mijn literaire honger werd er nog lang niet mee gestild. En laten we hopen dat dat voor Donald ook geldt.
Geef een reactie