Ruim een jaar geleden publiceerde Mike Collins op zijn Tumblrblog de post ‘Steve Lukather tells it like it is…’.
Ik las het pas gisteren. Steve vindt dat teveel talentloze mensen muziek maken.
TOO many people can make records. Period.
Volgens hem willen ze alleen beroemd zijn.
What the fuck ? People want to be famous NOT good!
En volgens hem is er maar 1 weg:
REAL music played by REAL musicians
Steve Lukather is zanger en gitarist van de band Toto.
Je zult Steve gelijk moeten geven dat veel van de hedendaagse artiesten niet kunnen spelen of kunnen zingen. Britney Spears staat al jaren niet meer alleen. De autotune (apparaat om de valse noten automatisch naar zuivere te corrigeren) wordt door bijna alle zangers en zangeressen gebruikt, zelfs in snoeiharde rock. En zelfs bij live concerten is playbacken tegenwoordig heel normaal. De visuele aspecten staan voorop. Zonder je tieten en/of je kont laten zien kom je er niet meer tegenwoordig.
En je moet het Steve nageven dat ‘ie kan spelen. Als sessiemuzikant deed en doet ‘ie op een enorme hoeveelheid albums mee. Om er eentje te noemen: Beat It van Michael Jackson. Het is Eddie van Halen die de gitaarsolo speelt maar de rest van de gitaren zijn afkomstig van Steve.
Ook stichtend lid van en drummer bij Toto, Jeff Porcaro was een rasmuzikant. En het was deze Jeff die het concept van een drumcomputer met samples van digitale drumgeluiden bij expert Roger Linn voorlegde. Dit resulteerde in de allereerste drumcomputer met realistische samples, de Linn LM-1. Hoewel Roger het zich niet meer helemaal kan herinneren is Jeff waarschijnlijk ook verantwoordelijk voor de drumgeluiden van het apparaat. Bekend is dat Jeff op veel muziekproducties in plaats van als sessiemuzikant achter het drumstel plaats te nemen, de Linndrum programmeerde.
Veel drummers schreeuwden bij het uitkomen van die Linndrum moord en brand. Ze waren niet langer nodig.
Is muziek nog wel echt?
Die drummers kregen gelijk. Vandaag de dag zijn producties waarin echt gedrumd wordt veruit in de minderheid. De sampler en de computer hebben ervoor gezorgd dat je niet meer hoeft te kunnen spelen, je kunt de noten rustig een voor een programmeren. En dat geldt dus niet alleen voor drummers.
Of neem filmmuziek, je hoort een orkest maar het is gewoon een of andere vogel die met een paar gigabytes aan samples van violen en celli via de computer ff een orkestje doet.
Bij opgenomen muziek is het vrijwel niet na te gaan hoe de muziek werd opgenomen. En dat hoeft ook niet eigenlijk. Het eindproduct, dat telt. Hoeveel takes de Sex Pistols nodig hadden voor hun Anarchy in the UK is niet echt relevant. En of de gitaar van Wood Beez van Scritti Politti een sample is of rete strak op de groove ingespeeld is, boeit ook niet. Het is een sample, laat ik je dat vertellen.
Zelfs de Rolling Stones maken er al jaren gebruik van. Hun platen klinken rete strak, maar dat komt door de computer, met dank aan: Pro Tools.
Van de vernieuwende dirigent van het Philadelphia Orchestra, Leopold Stokowski, is bekend dat hij door pionierszin met opname-apparatuur al begin vorig eeuw bedacht dat je een orkest kon terugbrengen tot 1/3 van het orkest. Opgenomen partijen zouden door extra speakers eenzelfde volheid kunnen realiseren als een compleet orkest. Alleen, zou het publiek het accepteren?
Inmiddels accepteert het publiek alles.
Met de komst van synthesizers, samplers en computers werd het geluid van muziek pas echt abstract. Wat klinkt als een basgeluid, wie associeert dat nog met een contrabas of een elektrische bas? Wie een drumbeat hoort, wie associeert dat nog met een drummer die met zure oksels achter het drumstel zit? Wie een zanger hoort, wie associeert dat nog met een zanger die achter zijn microfoon de boel in 1 keer inzingt? En om Steve er weer even bij te halen: wie kan dat nog?
Steve heeft een punt
We vinden het niet kloppen dat fietsers op doping de Tour de France rijden. Maar we vinden het wel kloppen dat muzikanten net doen of ze kunnen zingen, terwijl ze een computer nodig hebben om hun fouten te herstellen.
Het punt is echter, dat het niet langer om muzikanten gaat. Vroeger kon je alleen muziek registreren door muzikanten te laten spelen en dat op te nemen. Dat is tegenwoordig niet langer het geval. Je hoeft niet te drummen of een heel orkest in te huren. Opgenomen muziek is artificieel. Gemaakt. Het is geen geregistreerde live uitvoering. En zelfs bij klassieke opnames worden letterlijk honderden edits toegepast. Muziek wordt opgebouwd en geëdit stukje bij beetje.
Het laatste woord is aan Miles Davis. Hij speelde op Don’t Stop Me Now van Toto. Hier zijn live uitvoering. Wat je ziet is wat je krijgt. Er kwam geen computer aan te pas. En geen tiet en geen kont. Een kwestie van aftellen en gaan. En de lucht trilde zolang het kon.
(foto: Roberto Scorta onder CC BY)
Geef een reactie