Wat een webpagina zo speciaal maakt is dat het alle vormen van media kan presenteren zoals daar zijn tekst, beeld en geluid. Dat is een behoorlijk verschil ten opzichte van vroeger want toen las je de krant vanaf papier, luisterde je met een radio naar de radio en keek je televisie met een televisie. Tegenwoordig kun je alles op een computer met een webbrowser doen. En met computer bedoel ik dan natuurlijk ook de smartphone en de tablet. En zelfs de Playstation zoveel.
Wat je nog relatief weinig ziet is een mix van al die vormen van media samen op 1 webpagina. Tuurlijk, op een blog zie je regelmatig een video van YouTube ingesloten of audio van SoundCloud maar vrijwel nooit is het een wezenlijk onderdeel van de tekst, van het grotere verhaal.
Zelden worden de verschillende vormen van media op een webpagina gebruikt om samen een verhaal te vertellen. Maar je ziet het wel steeds vaker met name dankzij het populair wordende toverwoord Storytelling. Het was de webpagina Snow Fall van The New York Times die een specifieke vorm van Storytelling, een vorm waarin alle vormen van media samenkomen, populair maakte en wat zelfs een begrip werd: Snowfalling is de verzamelnaam die internationaal wordt gebruikt. Deze Snow Fall moet worden gezien als een omvangrijk en super succesvol project want in dezelfde maand van 2012 stond de teller van het aantal views al op 3,5 miljoen.
Deze manier van presenteren en verhalen vertellen heeft onmiskenbaar de toekomst voor wat betreft de Long Read, het lange verhaal. Een vorm die ik zie samenvallen met begrippen als de webdoc en de interactieve documentaire. Je ziet hem ook steeds vaker terugkomen als hernieuwde vorm van het aloude Achtergrond Artikel. Het is een vorm van storytelling waarin zowel journalistieke elementen zoals interviews en reportages als de documentaire als vorm aan bod kunnen komen, tesamen.
Door deze nieuwe vorm is de grens tussen tekst, audio en video aan het vervagen. Hoewel veel journalisten nog vaak alleen tekst doen, net zo goed als documentairemakers de keuze tussen video en audio maken, ik zie dat die scheidslijn aan het vervangen is. Zou de keuze niet moeten zijn: wat kan ik met tekst, wat kan ik met video, wat kan ik met audio? En wat als ik ze samenbreng? En voeg daar ook zeker Google Maps ook aan toe want Crisis mapping wordt al geruime tijd gebruikt als vorm van live reporting/documenteren. Waarbij het publiek ook een steeds grotere rol gaat vervullen. We zien nu vaak dat de tweets opgenomen worden in deze verhalen, vaak inclusief foto’s of soms korte video’s.
Een documentaire of een reportage leent zich prima voor het inzetten van alle typen media, maar vaak kiest de documentairemaker juist voor het een of het ander. De meeste documentairemakers hebben een specialisatie, of men doet audio, of men doet video. Tekst leent zich vaak minder voor een documentaire omdat tekst een objectief beschrijvend medium is terwijl kenmerkend aan een documentaire is dat personen op een natuurlijk manier geregistreerd worden, zonder zaken in scene te zetten en zonder deze scenes vorm te geven. En een scene vormgeven is natuurlijk bij uitstek iets dat de schrijvende journalist doet.
Dankzij webtechnologie kunnen beelden geanimeerd worden en kan zelfs tekst bewegend in beeld gebracht worden. Zoals je goed kunt zien in de korte video over de het maakproces van de multimediaproductie ‘NSA files: decoded’ van The Guardian.
Duidelijk mag zijn dat de grens tussen tekst en video aan het vervagen is. Van de hedendaagse journalist en documentairemaker moeten we verwachten dat hij of zij op de hoogte is van de mogelijkheden die het web biedt, wil deze maker een verhaal kunnen vertellen heden ten dage. En dat vertellen staat vandaag de dag gelijk aan presenteren. Content presenteer je op het web omdat alleen het web al die vormen samen kan brengen en kan presenteren als eenheid van tekst, geluid en beeld. Ik geloof dat we de term multimedia pas nu eer gaan aandoen. Omdat de techniek ons die mogelijkheden biedt. We zijn er klaar voor. Eigenlijk al sinds december 2012.
Geef een reactie