Aphex Twin’s goeie wijn

Ik ben dus bezig met het schrijfklasje waarvan ik de uitkomsten tot nu toe op mijn Melodiefabriek publiceerde (hier, hier en hier) maar vandaag heb ik daar geen zin in. Vandaag tik ik gewoon keihard de waarheid in algemeen gezond Hollands.

De juf vraagt me te schrijven over verlies. En dus doe ik dat.

Aphex Twin is een muzikale zielsverwant. Ik ruik overeenkomsten maar er zijn ook verschillen. En een daarvan is de tijd die we aan onze muziek spenderen. Je zou het een verlies kunnen noemen. Niet dat ik niet genoeg tijd zou hebben, natuurlijk niet, ik heb alle tijd. Niemand wijst me op de klok, ik ben eigen baas. En de duivel met z’n zeis loopt voor mij nog wel een straatje of 2 om.

Voor de rest van de wereld, de dieren en de planten, is het leven op aarde gratis maar wij mensen, wij focussen ons volledig op de poen. De hele samenleving draait op muntjes. De koers van de heilige dollar en euro is onze feel good indicator. En ook ik voel me vaak opgejaagd door het verzinsel van de kapitalisten.

Alles moet maar sneller en sneller. Alsof massaproductie nog iets van deze tijd is. Alsof we allemaal hetzelfde moeten hebben. Dezelfde telefoon. Dezelfde computer. Dezelfde televisie. Dezelfde tatoeage. Dezelfde baard die langs onze kelen groeit.

Het nieuws komt vandaag de dag sneller op je af dat ooit tevoren. Maar de waan van de dag is de waan van het uur geworden. En de omloopsnelheid van het nieuws is een muisklik van je verwijderd: klik, dit was het nieuws.

Toch blijft er een ding onveranderd: de tijd die je in jouw leven besteedt is een kwestie van kiezen. En hoewel het er vandaag de dag op lijkt dat alles sneller moet, het is gelul van de bovenste plank. De werkeloosheid is hoog dus feitelijk is zelfs geen reet te doen. Ja, daar hadden die kapitalisten mooi niet over nagedacht!

Tijd moet je met beide handen aangrijpen. Neem een voorbeeld aan wat mijn vriendje Aphex Twin doet. Zijn muziek is lekker. Hij produceert veel maar schuift het vaak aan de kant voor lange tijd. En als ‘ie na een poos, soms jaren, van zijn eigen muziek nog steeds kippenbollekes op de armen krijgt brengt ‘ie het uit.

Aan echt goeie dingen moet je lang werken, het de tijd geven, er nachtjes over slapen. Ik weet het maar al te goed. Muziek maken, documentaires opnemen en editen, het kost mij allemaal zeeën van tijd. Weken en vaak maanden werk ik aan dingen. Maar dat geeft niet, want die tijd is er, die tijd neem ik gewoon. Het is bijna niet meer voor te stellen in de tegenwoordige tijd waarin iedereen om de zoveel seconde een teken van leven geeft via sociale media. Het is bijna niet meer voor te stellen dat je als muzikant onderduikt en dan na een jaartje of 2, of in Aphex zijn geval pas na 10 jaar, weer met iets nieuws op de proppen komt.

Goeie tijd is nooit verloren tijd.