Het leek ons (samen met Karin) vandaag een goed idee om de combinatie-exposities van Anton Corbijn in zowel het Haags Gemeentemuseum als het Haags Fotomuseum te gaan zien. Anton is niet vies van een goed potje symboliek. Wel zo toepasselijk dus voor een Goede Vrijdag.
Met Hollands Deep wil Anton zijn werk als kunst tonen, vandaar dat dit werk in het Gemeentemuseum te zien is. In het Fotomuseum ligt de focus geheel op bands en muzikanten met ondersteuning van goeie 1-2-3-4 popmuziek die uit de boxen klinkt.
(klik op bovenstaande foto’s om er doorheen te bladeren)
Anton Corbijn, de beeldvervormer
De beeldvorming van de popmuziek werd in de 80-er en 90-er jaren gevormd door Anton Corbijn. Je pikte zijn foto’s er zo uit in de OOR. Het harde contrast, de grove korrel, de symboliek en de humor, het zat er allemaal al vrij vroeg in. Eigenheid.
Popmuziek kan niet zonder beeldvorming. En Anton weet elke band het juiste cachet te geven. De 1-2-3-4 expositie laat het zien. Breekbare musici die een imago krijgen, verheven, abstract en symbolisch. Anton haalt het allemaal naar boven.
Door met Anton te werken komt Depeche Mode van haar popimago af en wordt ze serieus genomen. De foto’s van Anton zijn rauw en soms zelfs onscherp. Anton is dol op onscherp. Meestal laten ze een kant van de persoon zien die we nog niet eerder van hem of haar zagen. Een breekbare Miles die je aandachtig aankijkt. Clint Eastwood die met zijn vingers een fictief pistool op ons richt. Mick Jagger in een jurk met oorbellen in en lippenstift op.
De vlucht
Het verschil tussen de Hollands Deep en de 1-2-3-4 expositie is niet zo heel groot. Beide exposities zijn grotendeels zwart-wit collecties. En in beide collecties stikt het van foto’s van muzikanten. Maar er zijn verschillen, de 1-2-3-4 expositie laat de impact van de fotografie op het imago van bands en muzikanten zien. Het is een muzikanten-expositie. De Hollands Deep expositie daarentegen laat een kant van Anton zien die de kunstzinnige mogelijkheden van de fotografie verkent.
Voor Anton vormde muziek en fotografie een vlucht uit zijn zwaar christelijke opvoeding. In een interview vertelde hij ooit dat hij zich tijdens de doop van zijn jongere zusje zich realiseerde hoe hij met haar in zijn armen over de graven van de doden in de kerk naar voren liep. In huize Corbijn was de dood het gesprek van de dag. Vader was dominee en over gevoelens werd niet gesproken.
Anton emigreerde naar Engeland, eind jaren 80 in de nawee van de Punk. Het is in deze periode dat Anton de beroemde foto van Ian Curtis van Joy Division maakt. In een metrotunnel kijkt Ian achterom terwijl de rest doorloopt. Een lucky shot. En een foto die wordt bezegeld met de zelfmoord van Ian, kort daarna.
De dood een hak zetten
Anton toont in beide exposities foto’s van mensen die allang zijn gaan hemelen. Toch zijn het geen kerkhoven, deze exposities. Op de foto’s is iedereen nog altijd springlevend. Het is Anton zijn persoonlijke spel met de dood.
Halverwege de wandeling vroeg ik me plotseling wel af waarom Keith Richards eyeliner gebruikt. Grote kans dat Anton het antwoord weet. Maar goeds, dat terzijde.
(bovenstaande foto’s staan ook in een set onder mijn Flickr account)
Geef een reactie