Het duo John King en Mike Simpson – oftewel The Dust Brothers – hebben een nieuwe manier van arrangeren en een nieuwe klankopvatting uitgevonden. Zij waren de eersten die hele composities middels samples opbouwden. Paul’s Boutique van de Beastie Boys is hun doorbraakproductie die enorm veel navolging heeft gekregen.
Met dat album hebben de Beastie Boys de hiphopwereld totaal veranderd. Daar waar hiphop leunde op een drummachine, scratching en hier en daar een sampletje, gingen de Beasties met The Dust Brothers veel verder. Op Paul’s Boutique vormen de honderden samples een muzikaal geheel, een muzikaal mozaïek. Een techniek die The Dust Brothers ook op Beck’s Odelay hebben toegepast, een kleine 10 jaar later. En waarmee men haar invloeden in het popidioom liet gelden.
Inmiddels waren er al vele rechtzaken geweest over het toepassen van de samples (lees: advocaten roken geld) waardoor The Dust Brothers hun eigen samples besloten te gaan maken. In plaats van muzikanten hele partijen te laten inspelen, lieten zij de muzikanten een maat muziek spelen op herhaling totdat ze iets vonden dat te gek klonk. Een zoektocht naar de imperfectie, het stof in de samples.
Because for some of the more traditional musicians we worked with, the idea of sampling was sort of foreign, and they wanted to play things right. But we don’t necessarily want you to play things right, we want you to play things cool. You play over a groove until you have a good bar, and then we take that bar and loop it. I always say that our best music comes from mistakes that happen. You’re trying to do one thing, and then someone makes a mistake and that mistake ends up being the hook of the song, the coolest part of the song.
De samenwerking met Beck heeft vele geweldige albums opgeleverd. Ze laten een nieuw geluid horen dat de popmuziek in mijn oren enorm verrijkt heeft. Ruis, fuzz, piepjes en klikjes vergroten hier de muzikale feestvreugde. Een zoektocht naar imperfectie.
Het is een techniek die veel navolging heeft gekregen. Ook in Nederland. Want neem nu Spinvis. Op zijn debutalbum uit 2002 kun je heel goed horen hoe Erik de Jong grossiert in samples met rafelrandjes.
Geluidsdetective: Voor Ik Vergeet van Spinvis en het Reason-loopje
Erik samplet ook zichzelf. Duidelijk te horen is hoe hij allerlei loopjes met kleine schoonheidsfoutjes als één groot muzikaal mozaïek samen laat vallen. Het gruizige karakter van de samples zorgt ervoor dat zijn muziek niet glad wordt.
Precies die gladheid is een gevaar dat op de loer licht als je een computer gebruikt. Zelfs stemmen worden tegenwoordig aalglad gemaakt middels de Auto-Tune. The Dust Brothers kozen precies de tegenovergestelde route. Eentje die mijns inziens dus veel interessanter is. Perfectie is immers saai.
Geef een reactie