De tentoonstelling My Name Is Prince in de Beurs van Berlage was niet helemaal wat ik ervan verwachtte. Ga ik het niet verder over hebben maar wat me wel is bijgebleven is het zelfbewuste van die ouwe kleine geilneef. Dat zag je in alles, in die gekke gitaren van hem, z’n op maat genaaide kledij en zijn muziek natuurlijk. Dat het ventje niet bang was het stempel controversieel mee te krijgen mag duidelijk zijn. Daar stuurde dat manneke namelijk zelf enorm op aan!
Hij wist wat ‘ie deed en waarom ‘ie het deed. Hij wilde gewoon verkopen, zijn muziek, zijn films (uhm ja die waren dus bagger!) en zijn concerten. En slaagde daarin met vlag en wimpel. Een rasechte kunstenaar die impact had.
Gisteravond zag ik Louis van Gaal op de buis. Als Zomergast. Zijn maximale zelfverzekerdheid sprak boekdelen. Daarom moest ik ook aan Prince denken. Het zijn zielsverwanten.
Iets doen vanwege een diepe zekerheid, een waarheid. Van Gaal hecht grote waarde aan feiten. En Prince ook, want hij werkte vaak routineus, met dezelfde instrumenten, afstellingen en mensen. Of zoals Van Gaal het zo ongeveer zei: “je richt je op de feiten die je zekerheid geven.”
Niet zomaar wat doen, maar juist vanuit volledige overtuiging iets doen. Omdat het zo moet. Dát is de basis van authenticiteit.
Hun succes is niet toevallig.
Geef een reactie