Je kunt dan wel Charles Arthur heten en betaald stukjes voor The Gardian inkloppen, gelul van een dronken aardbei blijft het.
Blogging is dying. Actually, no, let me qualify that. The long tail of blogging is dying. I say this with confidence. That confidence is based on two things: my anecdotal, but wide-ranging, analysis of what and how people remark on content from this section, and the surveys carried out by Technorati – which provides the Guardian with the feedback data that appears on our web pages. The interesting question is, what has replaced that blogging?
Waarom het gelul is? Omdat het alleen over aantallen gaat. Je hebt dingen die taai zijn, bloggen is er een van. En van Keith Richards beweren ze tenslotte ook dat ‘ie binnenkort dood zal gaan. Dat roepen ze al meer dan 35 jaar. Jip Golsteijn gaf Keith in 1973 nog 5 jaar. En wie van de twee is al jaren geleden een verdieping lager gaan wonen? Juist, Jip.
Bloggen is niet dood. En bloggen is geen mainstream (ja, fuk GeenStijl met je Telegraaf redactie en omkoopbaarheid door een Sony – lees: we’re only in it for the money). Bloggen is nog zo rauw en anarchistisch als het ooit was. Want bloggen is van ons, de bloggers.
Blijf je ten alle tijden verzetten, mijn beste collega blogger. Verzet je tegen de mainstream. Tegen de censuur. En publiceer alles wat je wilt publiceren. Er is niemand die je belet dat niet te doen. Tenzij je in die kutstukjes van die mainstream sjoernalisten gaat geloven natuurlijk…
En voor diegenen die zich afvragen ‘wat doet die man daar in die video?’. Die man is Cees Debets, directeur van Theater aan het Spui. In dat theater organiseren wij Het Weblog Festival Van Het Jaar: blog-art.nl.
Geef een reactie