Onlangs op de NAMM, een Amerikaanse handelsbeurs voor de muziekproductenindustrie, deden twee mixage-grootmeesters Tchad Blake and Andrew Scheps een vraag en antwoord-sessie.
Die sessie staat bol van de interessante zaken voor een audio-nerd zoals ik. Maar het wordt helemaal een dolle boel als Tchad vertelt over de band waarin hij niet alleen achter de knoppen zat, maar ook als bassist deel van uitmaakte, een van mijn favoriete bands: Latin Playboys. Een band die voortvloeide uit een serie liedjes en schetsen die David Hidalgo van Los Lobos op een aftandse cassetterecorder had opgenomen begin 90-er jaren. Met de nadruk op aftands.
It was recorded on a 4-track cassette, and it was broken.
There was so much noise on that thing. It’s not like we thought: “let’s make this an atmospheric record with ambient sounds.” It was like: “oh my god the noise on the bass track is like GRRR$$$###SSS###$$$SSSSSSS!!! while the bass was recorded at this super low level.” So instead of trying to get rid of it, which I couldn’t, we added just more noise. Like ambience, a waterfall, or a water stream going down. So that noise became a stream going by. That’s how that came about. Wasn’t a grant design.
Tchad Blake
Tchad is een groot liefhebber van het maken van veldopnames. Geluid dat zich door het toeval manifesteert. Lawaai van verkeer op straat, het ruisen van bomen, het geklots van een beekje.
Hij gebruikte die veldopnames om het geruis van de kapotte recorder van Hidalgo er ietwat mee te verbloemen. Een wel heel creatieve manier om van een probleem juist een voordeel te maken! En overigens niet om de boel glad te strijken, nee ben je mal zeg! Het album klinkt juist bijzonder organisch en rauw. Het is een groot eerbetoon aan het koesteren van de demo-opnames. Die sfeer kun je namelijk later in de studio nooit meer nadoen.
Muziekjournalist Richie Unterberger omschreef de muziek van Latin Playboys als volgt:
“A twisted and avant-garde take on roots music. Latin Playboys draw from blues, border music, experimental studio trickery, and cinematic sound textures.”
Daar is geen woord aan gelogen.
Met name deze band leerde mij dat er helemaal niets mis is met imperfect geluid. Een beetje zoals je het onkruid in de tuin ook kunt zien als natuurlijke schoonheid. Soms is het mooie juist lelijk en soms is het lelijke juist mooi.
Hoewel Hidalgo voor het tweede album een betere recorder aanschafte, het concept met de veldopnames bleef behouden. Zodoende vormen de twee Latin Playboys albums het schoolvoorbeeld wat mij betreft van hoe je super creatief met geluid kunt omgaan.
Geef een reactie