De Wabi omarmen, minder in plaats van meer. Dat is wat ik moet gaan doen nu ik merk dan het gif op Twitter en de waan van de dag me teveel aangrijpen. Ik wil niet bezig zijn met het gehannes van anderen.
En hoewel ik vrees heb voor welke kant het allemaal uitgaat, wat kan ik eraan doen? Ik wil er niet voor wegkijken maar voel me niet geroepen er iets aan te doen. Wat kan ik eraan doen? Discussies erover aangaan? Ik heb daar geen zin meer in. Het enige dat ik heb is kiesrecht en dat zal ik over een paar maanden laten gelden.
Twitter en de nieuwsmedia ga ik proberen te negeren. Discussies zijn face-to-face misschien nog wel geoorloofd maar online hebben ze geen enkele zin. Online is er simpelweg teveel afstand en is het te eenvoudig om boute berichten te versturen. Een bedreiging ligt telkens weer op de loer.
Reacties via mijn blog in de openbaarheid neem ik vele malen serieuzer. Je ziet het, telkens keer ik weer terug tot mijn blog. Mijn Wabi. Mijn ratjetoe. Mijn veranderlijke ik. Fietsend richting de zon.
P.S. Bovenstaande foto maakte ik vanuit de Malietoren nadat ik een podcast voor de AWVN had opgenomen. Dit is een van de diensten die ik lever.
Geef een reactie