“Het is hier zo stil!”, zei Ria plotseling. Terwijl ze normaliter zo gesteld was op haar rust. Alleen al het geloop over de ziekenhuisgangen kon haar irriteren. Maar nu plotseling kreeg ze jeuk van al die stilte.
Dus stelde ik voor om de radio aan te zetten.
“Ik hoor niets.”
Snel drukte ik het plusje van de afstandsbediening een paar maal in.
“Ik luister elke dag naar liedjes.”
Door de medicatie, de pijn en de vermoeidheid was ze vergeten dat ze al een paar maanden zo ziek was dat ze weinig geluiden kon verdragen.
“Ik kan het nog steeds niet goed horen.” Fanatiek drukte ik op de volumeregelaar. Van haar gezicht, dat zachtjes meebewoog op het ritme van de muziek, viel een kleine glimlach af te lezen.
Voor even doorbraken we de dodelijke stilte.
Geef een reactie