Waarom houden we toch zo van imperfectie?
Het antwoord is: perfectie is echt verschrikkelijk saai.
Stel je maar eens een boek voor waarin alles gladjes verloopt. Een film zonder enige pieken of dalen. Of een leven waarin niets misgaat.
Open een tekenprogramma op een computer en teken een cirkel. Maak er vervolgens nog eentje. En nog eentje. Allemaal perfecte cirkels. Is dat mooi? Niet echt, het wordt pas mooi als die cirkels bijvoorbeeld ten opzichte van elkaar iets afwijken. En nog beter is het als die cirkels misschien net niet helemaal perfect rond zouden zijn. Niet zo erg dat het gelijk opvalt, maar net een beetje zodat je het gevoel hebt dat al die cirkels een beetje uniek zijn.
Imperfectie zorgt voor karakter. Maak een foto van een persoon. Knip die foto in twee delen, kopieer het ene deel gespiegeld en plak de delen weer aan elkaar. Rechter- en linkerkant zijn nu gelijk: geen gezicht!
Zo gaat dat met geluid net zo. Zie ook mijn oude artikel ‘Is geluid ook muziek?.
Teveel imperfectie zorgt echter voor chaos; teveel ruis. Dat geldt voor foto’s, maar ook voor geluid.
Het opvallende met imperfectie is ook dat het ons aan vroeger doet denken. Nostalgie. Oude foto’s hebben vage kleuren, stof in de afdrukken, koffie-cirkels, brand-plekken van Opa’s sigaar enz. Oude muziek kraakt, ruist en vervormt. Ook weer: karakter.
Sommige mensen zeggen dat creativiteit neerkomt op het scheppen van orde in chaos. Dat lijkt mij een prima theorie. Orde scheppen in de imperfectie.
Het gevecht blijft altijd: hoe ver ga je? Hoever probeer je de rauwe kantjes eraf te schaven zonder dat het te perfect wordt. Maar hoeveel imperfectie is dan nodig?
Ik vroeg het Spinvis een aantal jaren geleden: wanneer weet je of een liedje af is? Een echt antwoord kreeg ik niet. En zo raar is dat natuurlijk niet.
Geef een reactie