Via een blogpost van Marc Weidenbaum stuitte ik op het Duitse relaas ‘Warum Bloggen?’ In deze blogpost wordt een blogpost uit 2019 van Weidenbaum geciteerd:
Don’t concern yourself with whether or not you “write.” Don’t leave writing to writers. Don’t delegate your area of interest and knowledge to people with stronger rhetorical resources. You’ll find your voice as you make your way. There is, however, one thing to learn from writers that non-writers don’t always understand. Most writers don’t write to express what they think. They write to figure out what they think. Writing is a process of discovery. Blogging is an essential tool toward meditating over an extended period of time on a subject you consider to be important.
In any case, part of blogging is knowing when you’re done with a post. I’ll begin to end by repeating something: 2019 is the 20th anniversary of the word “blog.” If you sense something went wrong with the internet along the way, you might ask yourself if that happened around the time blogging began to decline. It’s time to build back up the self-published web.
Bring out your blogs, Marc Weidenbaum
‘Warum Bloggen?’ is een interessant stuk (hier de NL-versie via Google Translate) en wel hierom:
De meeste schrijvers schrijven niet wat ze denken. Ze schrijven om erachter te komen wat ze denken.
En ook:
Iedereen die posts op sociale media plaatst, probeert de heersende keynote in de eigen bubbel te raken en niet de eigen positie te versterken, het individuele denken op de voorgrond en bespreekbaar te maken, maar de heersende keynote te versterken en te versterken. Hoe meer in lijn de social media post is, hoe meer je beloond wordt.
De tijdslijn van sociale media wordt beïnvloed zodat wij blijven doemscrollen. Het is niet bedoeld om ons te informeren, het is bedoeld om ons verslaafd te houden want dat levert heel veel geld op. Net zoals met bingewatchen. En net zoals Spotify telkens weer een nieuw nummer zal voorschotelen zodat je blijft luisteren.
Sociale media is een soort grote kroeg waarin iedereen om aandacht schreeuwt. En elke afwijkende mening wordt direct de kop in gedrukt. Dit in tegenstelling tot mijn blog waarin mijn verhalen kunnen bestaan. Vaak onaf, momentopnames maar ik kan mijn mening herzien en naar de oorspronkelijke blogpost linken in de zin van ‘zo dacht ik er eerst over en nu denk ik er als volgt over…’ Het blog is een web van mijn gedachten, van de dingen die ik doe, die ik gezien en gehoord heb, een verslag van hoe ik me voel.
Dit persoonlijke blog is openbaar zodat elke bezoeker het kan lezen en kan reageren als hij/zij/hen dat wil. Ik richt me dus opzettelijk tot de anonieme buitenwereld. En iedereen kan dit blog anoniem volgen. Alleen als je mijn blog via email volgt weet ik wie je bent tenzij je natuurlijk een anoniem email-adres gebruikt. Dit in tegenstelling tot sociale media waarbij ik precies weet wie mij volgt.
Met dit blog probeer ik niets te verdienen aan de lezer. Het komt wel eens voor dat een vaste lezer mij inhuurt voor werk maar dat is bijvangst en niet de opzet van dit blog. Het is een gevolg van het Toon Je Werk-principe waar ik in geloof.
Het blog, deze vorm van zelfexpressie, is wat mij betreft nog altijd de meest krachtige vorm van leven naast het fysieke leven zelf.
Laat ik een oude uitspraak van mijzelf maar weer eens uit de kast halen: ik blog dus ik besta!
Geef een reactie