Sommige liedschrijvers kijken neer op muzikanten die de muziek van anderen uitvoeren. Nooit heb ik begrepen waarom want het goed uitvoeren van muziek is een kunstvorm op zich. Je kunt een lied in de studio mooi opnemen maar deze live uitvoeren is weer een heel ander verhaal.
Ik heb er nooit problemen mee gehad en dat komt denk ik omdat ik met jazz begonnen ben toen ik een tiener was. In jazzmuziek is de eigen interpretatie een kernbegrip. Hoewel vrijwel alle jazzmusici ook hun eigen muziek schreven, speelden die vogels ook met grote verve de muziek van anderen. Miles Davis interpreteerde zelfs de popmuziek van Michael Jackson, Cindy Lauper en Scritti Politti op zijn eigen manier. Daar werd wat vreemd tegenaan gekeken, ook door jazzcritici, maar dat duidt eerder op de geestesbeperkingen van de critici dan op Davis’ muzikaliteit.
Het is in mijn ogen heel fijn om iets te spelen dat de mensen kennen en er een eigen draai aan te geven. Jouw kijk op de zaak, je vertrekt vanuit iets vertrouwds en maakt er je eigen ding van. En die draai kan best ver gaan. Sterker nog: er zijn geen regels voor. De harmonie helemaal omgooien behoort ook zeker tot de mogelijkheden. Ik speel een behoorlijk tijd gitaar (uhm, 40 jaar), kan mijzelf uit duizenden herkennen en dus klinkt iets altijd als mijzelf als ik het speel. Of dat nu mijn eigen muziek is of die van anderen, mijn ziel zal je horen.
De interpretatie is natuurlijk een stokoud iets. Al onze klassieke muziek is een kwestie van interpretatie aangezien we slechts over de bladmuziek beschikken. Misschien is daarom de opname een beetje een dooddoener, alsof dat dé definitieve versie betekent wat mijns inziens dus totale onzin is. Een lied kun je uitvoeren en de studio-uitvoering is er slechts één van. Voor mijn eigen muziek geldt dat ook. Ik kan die muziek op verschillende manieren spelen en soms pas ik zelfs de tekst ook nog wat aan. Alles kan tenslotte, we zitten niet voor niets in de creativiteit, ja toch?
Voorbeelden te over maar laat ik er eentje doen. The Nearness of You, muziek van Hoagy Carmichael en tekst van Ned Washington. Hier in een uitvoering van Nat King Cole:
En hier in een uitvoering van Dr. John met een GEWELDIG intro en verder ook totaal anders:
Dat is het leuke van de interpretatie, het volledig als nieuw laten klinken van iets dat misschien al heel vaak uitgevoerd is. En ja dat is dan niet zonder reden, simpelweg omdat het een geweldig stuk is.
Het is niet zo dat de componisten ook zelf de beste uitvoering kunnen geven. In popmuziek ligt de nadruk daar wel op, maar dat hoeft zeker niet. Neem bijvoorbeeld de uitvoering van Hurt door Johnny Cash. Eva Cassidy met haar uitvoering van Fields Of Gold. Proud Mary van Ike & Tina Turner. Jeff Buckley’s Hallelujah. En zo verder.
Doordat popmuziek best oud is (lees: veel popmusici van het eerste uur liggen inmiddels alweer onder de groene zoden) gaan we steeds vaker coverbands zien. Helaas, naar mijn idee dan, soms inclusief de look-alikes ook qua kleding. En zonder enige ruimte voor interpretatie maar veel te letterlijk nagespeeld zoals The Analogues ook doen. Hoe kundig dat ook is, ik vind ik het jammer dat de muzikanten hun eigen ziel verbergen. Ik bepleit liever het tegenovergestelde: klink zoals alleen jij kunt klinken.
Geef een reactie