Goed voornemen: non-fictie zoveel mogelijk links laten liggen. Zodoende was het eerste boek van het jaar dat ik las De Val van Albert Camus. En er kwam nog een goed voornemen bij: liedjes maken.
Het overviel me. Ik zat wat te klooien op mijn gitaar in die eerste dagen van het jaar. Zonder doel, zonder enig plan. Ineens bevond ik me weer in die schrijfstand. De belofte om popsongs te maken dook zomaar op uit het niets.
Maar waar zal ik over zingen?
Het is in de popmuziek van de laatste jaren erg in om het publiek te confronteren met al je geworstel als artiest. We leven in het ik-tijdperk, gezien ook de vele zelfhulpboekenshit die ons wijs proberen te maken dat we alles kunnen oplossen door aan onszelf te werken. Terwijl de oplossing niet bij onszelf ligt maar bij de wereld om ons heen en hoe we ons tot elkaar verhouden.
Vandaar dat ik Camus begon te lezen. Ik was moe geworden van de non-fictie boeken die een vals verhaal vertellen. Een vertelling die te goed is om waar te zijn, te lineair, te gladjes en te gestructureerd om voor een werkelijk geleefd leven door te gaan. Non-fictie heeft de neiging om van de werkelijkheid een te mooi verhaal te maken.
Fictie daarentegen vertelt vaak meer over het echte leven dan non-fictie juist omdat de schrijver het niet over zichzelf heeft. Er kan vrijelijk gefantaseerd worden. Er hoeft geen rekening gehouden te worden met familie, nabestaanden, gevoelige tenen. De schrijver is er niet op uit om zijn eigen ik wat op te leuken. Fictie is het ultieme middel om de waarheid te vertellen.
Zoiets als De Val van Camus, dat kan alleen maar in fictie. Het verhaal van de hoofdpersoon, Jean-Baptiste Clamence, je hoort dat nergens. Op verjaardagen niet, op kantoor niet, in de donkerste kroegen niet. Zulke mensen kom je alleen tegen in verhalen.
Of in een liedjes.
Geef een reactie