De infra-ordinary van Georges Perec

In 1972 schreef Georges Perec een essay over wat hij infra-ordinary noemde. Het is een kort betoog over het gewone dat onopgemerkt aan de meesten van ons voorbijgaat.

What speaks to us, seemingly, is always the big event, the untoward, the extra-ordinary: the front-page splash, the banner headlines.

(…)

What is scandalous isn’t the pit explosion, it’s working in coalmines. ‘Social problems’ aren’t ‘a matter of concern’ when there’s a strike, they are intolerable twenty-four hours out of twenty-four, three hundred and sixty-five days a year.

The Infra-Ordinary (1973) – Georges Perec

We merken het meestal pas op als het te laat is. Of het nu om Covid gaat, de aardbevingen in Groningen, de ellende bij de Belastingdienst, of het klimaat.

We sleep through our lives in a dreamless sleep. But where is our life? Where is our body? Where is our space?

The Infra-Ordinary (1973) – Georges Perec

Hoewel het woord creativity of art geen enkele keer valt, ik moest daar wel meteen aan denken toen ik het essay las. Het zit hem niet in het grote dat al door zovelen overschreeuwd wordt. Het zit hem in het kleine dat zich onder de stoeptegel verschuild houdt voor het geweld van elke dag.

Describe your street. Describe another street. Compare.

Make an inventory of you pockets, of your bag. Ask yourself about the provenance, the use, what will become of each of the objects you take out.

Question your tea spoons.

What is there under your wallpaper?

How many movements does it take to dial a phone number? Why don’t you find cigarettes in grocery stores? Why not?

The Infra-Ordinary (1973) – Georges Perec

Kortom: wat gebeurt er als er niets lijkt te gebeuren?

Twee jaar later, in 1974, schreef Georges het korte verhaal An Attempt at Exhausting a Place in Paris waarbij hij gebruik maakte van zijn methode infra-ordinairy. Drie dagen lang observeerde hij wat er op het plein Place Saint-Sulpice in Parijs gebeurde. In plaats van de historische architectuur aldaar te beschrijven noteerde hij het gewone, het alledaagse, de mensen, de duiven op straat, de bussen en taxi’s die passeerden.

The 63 goes to Porte de la Muette

The 86 goes to Saint-Germain-des-Prés

Cleaning is good, not making a mess is better

A German bus

A Brinks truck

The 87 goes to Champ-de-Mars

The 84 goes to Porte Champerret

Korte zinnen. Opsommingen.

Colors

red (Fiat, dress, St-Raphaël, one-ways) 

blue bag 

green shoes 

green raincoat 

blue taxi 

blue cv

En toch, stilistisch gezien, verrassend. Zo maakte hij bijvoorbeeld een blokje van zinnen die beginnen met de letter A. Waarbij hij de busnummers noteerde van de bussen die langskwamen.

A woman in a wool jacket, smiling

A 96

Another 96

(high heels: bent ankles)

An apple-green 2CV

A 63

A 70

Hij maakt het alledaagse ongewoon zonder een verhaal te willen vertellen. Ik voel verwantschap met Spinvis en mijn oude band MAM.

The text doesn’t guide the reader, offering no narrative movement or historical sweep. Instead, it’s merely a collection of moments and details. “Rue Bonaparte, a cement mixer, orange,” Perec writes. “A basset hound. A man with a bow tie. An 86 [bus].” Dropped into the Café de la Mairie alongside him, the reader is free to make his or her own decisions and judgments.

The Book That Captured Mid-’70s Paris – Bloomberg

Er lijkt niets te gebeuren, tegelijkertijd gebeurt er van alles. En ondanks het opsommen, ondanks de vrij neutrale zinnen, blijft Perec verrassen.

A little girl, flanked by her parents (or by her kidnappers) is weeping. (36)

A car goes by, its hood covered in dead leaves. (37)

The pigeons at my feet have a fixed stare. So do the people looking at them.

The sun is hidden. There’s some wind. (32)

Night, winter: unreal appearance of the passersby. (25)

(Why count the buses? Probably because they’re recognizable and regular: they cut up time, they punctuate the background noise; ultimately, they’re foreseeable.

The rest seems random, improbable, anarchic; the buses pass by because they have to pass by, but nothing requires a car to back up, or a man to have a bag marked with a big “M” of Monoprix, or a car to be blue or apple-green, or a customer to order a coffee instead of a beer…) (22-23)

A woman with two baguettes under her arm. (38)

An Exhausting Attempt of Reviewing Perec’s An Attempt at Exhausting a Place in Paris – HTMLGIANT

An Attempt at Exhausting a Place in Paris is een etalage van het gewone in een wereld die zich theatraal denkt te moeten overschreeuwen.


Ontvang mijn blogposts per e-mail

Je kunt de frequentie hiervan zelf instellen.


Reacties

3 reacties op “De infra-ordinary van Georges Perec”

  1. Och die Georges Perec, zo bestaat het hele leven uit een serie kleine eenzaamheden.

  2. |”Een kunstkabinet, geschiedenis van een schilderij” gaan lezen in de Galerij Prins Willem V

    1. Marco Raaphorst avatar
      Marco Raaphorst

      Ligt het daar?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.