In 1972 schreef Georges Perec een essay over wat hij infra-ordinary noemde. Het is een kort betoog over het gewone dat onopgemerkt aan de meesten van ons voorbijgaat.
What speaks to us, seemingly, is always the big event, the untoward, the extra-ordinary: the front-page splash, the banner headlines.
(…)
What is scandalous isn’t the pit explosion, it’s working in coalmines. ‘Social problems’ aren’t ‘a matter of concern’ when there’s a strike, they are intolerable twenty-four hours out of twenty-four, three hundred and sixty-five days a year.
The Infra-Ordinary (1973) – Georges Perec
We merken het meestal pas op als het te laat is. Of het nu om Covid gaat, de aardbevingen in Groningen, de ellende bij de Belastingdienst, of het klimaat.
We sleep through our lives in a dreamless sleep. But where is our life? Where is our body? Where is our space?
The Infra-Ordinary (1973) – Georges Perec
Hoewel het woord creativity of art geen enkele keer valt, ik moest daar wel meteen aan denken toen ik het essay las. Het zit hem niet in het grote dat al door zovelen overschreeuwd wordt. Het zit hem in het kleine dat zich onder de stoeptegel verschuild houdt voor het geweld van elke dag.
Describe your street. Describe another street. Compare.
Make an inventory of you pockets, of your bag. Ask yourself about the provenance, the use, what will become of each of the objects you take out.
Question your tea spoons.
What is there under your wallpaper?
How many movements does it take to dial a phone number? Why don’t you find cigarettes in grocery stores? Why not?
The Infra-Ordinary (1973) – Georges Perec
Kortom: wat gebeurt er als er niets lijkt te gebeuren?
Twee jaar later, in 1974, schreef Georges het korte verhaal An Attempt at Exhausting a Place in Paris waarbij hij gebruik maakte van zijn methode infra-ordinairy. Drie dagen lang observeerde hij wat er op het plein Place Saint-Sulpice in Parijs gebeurde. In plaats van de historische architectuur aldaar te beschrijven noteerde hij het gewone, het alledaagse, de mensen, de duiven op straat, de bussen en taxi’s die passeerden.
The 63 goes to Porte de la Muette
The 86 goes to Saint-Germain-des-Prés
Cleaning is good, not making a mess is better
A German bus
A Brinks truck
The 87 goes to Champ-de-Mars
The 84 goes to Porte Champerret
Korte zinnen. Opsommingen.
Colors
red (Fiat, dress, St-Raphaël, one-ways)
blue bag
green shoes
green raincoat
blue taxi
blue cv
En toch, stilistisch gezien, verrassend. Zo maakte hij bijvoorbeeld een blokje van zinnen die beginnen met de letter A. Waarbij hij de busnummers noteerde van de bussen die langskwamen.
A woman in a wool jacket, smiling
A 96
Another 96
(high heels: bent ankles)
An apple-green 2CV
A 63
A 70
Hij maakt het alledaagse ongewoon zonder een verhaal te willen vertellen. Ik voel verwantschap met Spinvis en mijn oude band MAM.
The text doesn’t guide the reader, offering no narrative movement or historical sweep. Instead, it’s merely a collection of moments and details. “Rue Bonaparte, a cement mixer, orange,” Perec writes. “A basset hound. A man with a bow tie. An 86 [bus].” Dropped into the Café de la Mairie alongside him, the reader is free to make his or her own decisions and judgments.
The Book That Captured Mid-’70s Paris – Bloomberg
Er lijkt niets te gebeuren, tegelijkertijd gebeurt er van alles. En ondanks het opsommen, ondanks de vrij neutrale zinnen, blijft Perec verrassen.
A little girl, flanked by her parents (or by her kidnappers) is weeping. (36)
A car goes by, its hood covered in dead leaves. (37)
The pigeons at my feet have a fixed stare. So do the people looking at them.
The sun is hidden. There’s some wind. (32)
Night, winter: unreal appearance of the passersby. (25)
(Why count the buses? Probably because they’re recognizable and regular: they cut up time, they punctuate the background noise; ultimately, they’re foreseeable.
The rest seems random, improbable, anarchic; the buses pass by because they have to pass by, but nothing requires a car to back up, or a man to have a bag marked with a big “M” of Monoprix, or a car to be blue or apple-green, or a customer to order a coffee instead of a beer…) (22-23)
A woman with two baguettes under her arm. (38)
An Exhausting Attempt of Reviewing Perec’s An Attempt at Exhausting a Place in Paris – HTMLGIANT
An Attempt at Exhausting a Place in Paris is een etalage van het gewone in een wereld die zich theatraal denkt te moeten overschreeuwen.
Geef een reactie