In de Financial Times las ik voor de verandering nu eens niet een artikel dat over poen maar over kunst gaat, geschreven door Brian Eno. De beste man kijkt in het stuk terug op zijn creatieve leven. Toen Eno begon werd hij aan de ene kant aangetrokken door de schilderkunst maar dat was “low on reach.” Experimentele muziek daarentegen was “philosophically fascinating but had almost no audience and missed the visceral physical engagement I found in rock.” Eno was dus duidelijk gebrand op succes. Zodoende werd het rock in Roxy Music met Eno als toetsenist. Hij maakte twee albums met de band.
Daarna ging hij zich bezighouden met meer experimentelere muziek. Eno is een van de grondleggers van ambient muziek. Niet de uitvinder ervan maar hij gaf het type muziek een naam, ambient music dus. Het is muziek die niet de aandacht trekt maar juist in die onopvallendheid een zeer specifieke en unieke rol vervult.
Tot slot een citaat uit het stuk van de Financial Times waarin Eno de essentie van de zin en de lol van het creatieve proces prachtig verwoordt:
De kick van muziek maken is niet wanneer je erin slaagt om aan de opdracht te voldoen, maar wanneer er iets gebeurt dat je niet had verwacht – een moment van synergie wanneer je twee of drie bekende dingen samenvoegt en er iets ontstaat dat veel groter, complexer en verrassender is. Het gevoel op dat moment – “nu ben ik ergens nieuw” – is het gevoel van frisheid dat je krijgt in creatieve kunst. Voor mij is alertheid, aandachtig zijn, de sleutel tot creatief gedrag. En de sleutel tot een lang leven. Of een leven dat lang voelt …
Geef een reactie