Toen Wayne Shorter vorig jaar op 2 maart 2023 overleed maakte ik een klein eerbetoon voor mijn podcast VERVORMER dat ik de volgende dag publiceerde:
Ik bel dol op Shorter zijn muziek. Hij was een pionier op de tenor- en sopraansax. Ook was hij een geweldig componist.
Art Blakey was dol op hem en zodoende speelde Shorter een paar jaar in The Jazz Messengers van Blakey totdat Miles Davis hem daar wegkaapte voor zijn legendarische tweede kwintet met Herbie Hancock op piano, Ron Carter op bas en een Tony Williams op drums.
Afgelopen week zag ik de driedelige documentaireserie Wayne Shorter: Zero Gravity (te zien op Prime Video). Ik werd ontroerd door niet alleen het spel van Shorter maar ook door zijn persoon. Shorter was diepzinnig en kinderlijk tegelijk.
Het was geen makkelijk leven maar een leven dat grote tegenslagen kende. Zo overleden bijvoorbeeld zijn broer, dochter en vrouw in een paar jaar tijd. Maar het was zijn levensfilosofie die hem op de been hield. Shorter zag elke tegenslag als een uitdaging van het leven zelf.
Shorter zag het leven als een continuum in plaats dat het een begin en een eind heeft. En zo zag hij de muziek ook. Er kan nooit iets fout gaan want er is immers altijd de mogelijk om iets nieuws te maken.
Wayne Shorter was een wonder.
Geef een reactie