Twee jaar geleden bezochten mijn madame en ik het graf van Serge Gainsbourg. Om precies te zijn: het familiegraf van de familie Ginsburg, want zo luidde immers zijn echte achternaam. Van voren heette hij ook geen Serge maar Lucien. Wie mijn podcast VERVORMER volgt wist dat natuurlijk allang.
De graftombe aldaar lag bezaaid met kaartjes van de metro. Natuurlijk hebben wij ook onze kaartjes onder een steentje achtergelaten als eerbetoon aan het geweldige lied dat Serge schreef over De Kaartjesknipper van Lilas: Le Poinçonneur des Lilas.
Toen ik dit jaar opnieuw met ma petite amie naar Parijs afreisde, ondermeer om de kont van Serge te bezichtigen, constateerden wij dat niet langer de oude papieren biljetten gebruikt konden worden. Vandaag de dag moet je een opgeladen plastic kaart van Navigo tegen de machine swaffelen voordat de poortjes van de metro zich zullen openen.
Helaas zijn we vergeten om de graftombe te inspecteren. Grote kans dat het daar geheel aan metrokaartjes zal ontbreken. En een plastic kaart van Navigo onder een steentje leggen, dat doe je niet.
Des petits trous, des petits trous, toujours des petits trous
UPDATE: in een ongepubliceerde eerdere versie van het bovenstaande had ik de vertaling van het lied, op mijn manier, er ook bij staan. Vond ik toch aardig omdat het weer iets anders oplevert dan de Frans/Engelse tekst uit de video. Daarom bij deze:
Ik ben de kaartjesknipper van Lilas
De man die je ontmoet en nooit aankijkt
Er is geen zon onder de aarde
Grappige cruise
Om de verveling te doden, heb ik in mijn jasje
Fragmenten uit Reader Digest
En in dit boek staat
Sommige jongens doen het rustig aan in Miami
Terwijl ik de drukte speel
Op de bodem van de kelder
Ze zeggen dat er niet zoiets bestaat als een domme baan
Ik maak gaten in biljetten
Ik maak gaten, kleine gaten, meer kleine gaten
Gaten, gaten en nog meer gaten
Gaten van tweede klasse
Gaten eerste klas
Ik maak gaatjes, kleine gaatjes, meer kleine gaatjes
Kleine gaatjes, kleine gaatjes, altijd kleine gaatjes
Kleine gaatjes, kleine gaatjes
Kleine gaatjes, kleine gaatjes
Ik ben de kaartjesknipper van Lilas
Voor Invalides overstappen bij Opera
Ik woon in het hart van de planeet
Ik heb in mijn hoofd
Een carnaval van confetti
Ik breng wat naar mijn bed
En onder mijn aardewerken hemel
Flikkert alleen de overstap
Soms droom ik dat ik zwerf
Ik zie golven
En in de mist aan het eind van de kade
Zie ik een boot die me komt halen
Om me uit dit gat te halen waar ik gaten maak
Kleine gaten, kleine gaten, altijd kleine gaten
Maar de boot wordt groter
En ik zie dat ik ontspoor
En ik blijf in mijn gat, kleine gaatjes maken
Kleine gaatjes, kleine gaatjes, altijd kleine gaatjes
Kleine gaatjes, kleine gaatjes
Kleine gaatjes, kleine gaatjes
Ik ben de kaartjesknipper van Lilas
Arts-et-Métiers direct via Levallois
Ik ben er ziek van, heb er genoeg van
Van deze cloaca
Ik zou hier graag uitbreken
Laat mijn hoed achter bij de garderobe
Er komt een dag, daar ben ik zeker van
Waar ik kan ontsnappen naar de echte wereld
Ik vertrek via de hoofdweg
En wat het ook kost
En als het te laat voor me is
Vertrek ik hier in een doos
Ik maak gaten, kleine gaten, meer kleine gaten
Kleine gaten, kleine gaten, altijd kleine gaten
Het is genoeg om je gek te maken
Wat maakt dat ik een pistool pak
Maak een gat, een klein gat, een laatste klein gat
Een klein gaatje, een klein gaatje, een laatste klein gaatje
En ze stoppen me in een groot gat
Waar ik nooit meer van een gat zal horen
Van kleine gaten, van kleine gaten, van kleine gaten
Geef een reactie