Een week of wat geleden zaten bij De Wereld Draait Door Ali B en zijn op-volle-toeren-makkers aan tafel. Makkers van het type stoer met omgedraaide honkbalpetjes, tattoos, ook op het voorhoofd en jezelf Kleine Viezerik noemen. Huilen dat ze deden! “Komp door de akoestische instrumenten”, vertelde een donkere zonnebril.
Nou vervloek ik – zacht uitgedrukt – De Wereld Draait Door omdat ze musici slechts 1 coupletje en refreintje van hun lied laten spelen. Sta je voor je het weet weer je snoertjes op te rollen omdat er zo nodig rekening gehouden moet worden met de wegzappers van Holland die niet van muziek houden. De omgekeerde wereld. Het wordt tijd om weer gitaren kapot te gaan slaan en een speld door je wang te drukken.
Maar goeds. Er is toch een piepklein witvoetje dat De Wereld Draait Door bij mij weet te scoren en wel vanwege de aandacht die ze geeft aan de akoestische gitaar met zang. Onder de noemer DWDD recordings. Duidelijk geïnspireerd op de albums van Johnny Cash die hij onder de naam American Recordings voor het gelijknamige label van producer Rick Ruben maakte. Rick die aan de wieg van de Hip Hop heeft gestaan met zijn Def American label. Een label waarvan de naam later veranderd werd in American Recordings. Een beetje zoals het Ali B verhaal, maar dan anders.
Een akoestische gitaar en stem als antwoord op alle nepheid. Naakter kan eigenlijk niet. Het gehuil van de ziel, ook al is het maar 1 coupletje en refreintje lang.
Geef een reactie