In 1975 kwam The Hissing of Summer Lawns van Joni Mitchell uit. Ik moet 6 of 7 jaar oud geweest zijn.
Had ik toen eigenlijk al dat behang van die oranje en bruine ringen in mijn kamer? Of wellicht hoorde ik de muziek via de radio gezeten in de skai-leren kuipstoel van oma. Een oom en tante hadden een groot borrelend aquarium en de buren muren van bosbehang. Mijn moeder was dol op Elvis. Van haar kreeg ik zijn oude singles en haar oude koffergrammofoon. En mijn vader was en is nog steeds een en al Bach. Lucht die door de pijpen geblazen werd klonk ’s avond, het harmonium door hem bespeeld.
Ik hou van 70-erjaren muziek. De doorgerookte tonen van de Fender Rhodes piano in een mix van pop en jazz met subtiel harmonisch venijn. En The Hissing of Summer Lawns in het bijzonder, met een Joni die met 1 voet in de folk en met 1 voet in de jazz staat. Muziek als de vlucht van zwaluwen.
Het hoogtepunt op dat album: The Boho Dance. Door de subtiele orkestratie en de combinatie van harmonie met melodie. Een combinatie die ook in andere nummers van de Hissing zit. In Shades Of Scarlett Conquering bijvoorbeeld. Onwaarschijnlijk mooi. Subtiel, maar met een krachtige boodschap.
Ik kwam op de wikipedia-pagina van de Hissing terecht en las:
“The Boho Dance” comments on people who feel that artists sell out their “purity” for commercial success, with an ironic glance at those who said this of Joni herself.
Muziek is een aanraking op afstand. En voor altijd verbonden aan mijn jeugd, aan mijn toekomst en aan mij.
Geef een reactie