Marco Raaphorst

The Hissing of Summer Lawns, een aanraking op afstand

Geschreven door

Marco Raaphorst

in

In 1975 kwam The Hissing of Summer Lawns van Joni Mitchell uit. Ik moet 6 of 7 jaar oud geweest zijn.

Had ik toen eigenlijk al dat behang van die oranje en bruine ringen in mijn kamer? Of wellicht hoorde ik de muziek via de radio gezeten in de skai-leren kuipstoel van oma. Een oom en tante hadden een groot borrelend aquarium en de buren muren van bosbehang. Mijn moeder was dol op Elvis. Van haar kreeg ik zijn oude singles en haar oude koffergrammofoon. En mijn vader was en is nog steeds een en al Bach. Lucht die door de pijpen geblazen werd klonk ’s avond, het harmonium door hem bespeeld.

Ik hou van 70-erjaren muziek. De doorgerookte tonen van de Fender Rhodes piano in een mix van pop en jazz met subtiel harmonisch venijn. En The Hissing of Summer Lawns in het bijzonder, met een Joni die met 1 voet in de folk en met 1 voet in de jazz staat. Muziek als de vlucht van zwaluwen.

Het hoogtepunt op dat album: The Boho Dance. Door de subtiele orkestratie en de combinatie van harmonie met melodie. Een combinatie die ook in andere nummers van de Hissing zit. In Shades Of Scarlett Conquering bijvoorbeeld. Onwaarschijnlijk mooi. Subtiel, maar met een krachtige boodschap.

Ik kwam op de wikipedia-pagina van de Hissing terecht en las:

“The Boho Dance” comments on people who feel that artists sell out their “purity” for commercial success, with an ironic glance at those who said this of Joni herself.

Muziek is een aanraking op afstand. En voor altijd verbonden aan mijn jeugd, aan mijn toekomst en aan mij.

Abonneer je op mijn berichten

Bepaal zelf de frequentie waarin je mijn artikelen wilt ontvangen (direct, dagelijks of eens per week). De link om dit in te stellen vind je in de bevestigingsmail.

Reacties

4 reacties op “The Hissing of Summer Lawns, een aanraking op afstand”

  1. gurdonark avatar
    gurdonark

    Joni Mitchell made some excellent music during the 1970s.She was willing to push the boundaries of her sound, to avoid cliche’.
    She was also willing to let her sound speak to and for a large group of listeners. I like that combination–the willingness to be an individual artist and a voice for many.

    Not all Joni Mitchell “works”. Some of it falls flat. What makes her wonderful is that she is willing to fall flat in her effort to stand tall. This is what makes an artist move from being a toddler to someone who walks among us.

    Beantwoorden
  2. Jooper avatar
    Jooper

    Thanks voor de tip! Had laatst al de complete discografie van Joni Mitchell gedownload, maar bij dit soort artiesten is het dan moeilijk om te weten waar je moet beginnen met luisteren. Heb hem nu op staan, mooi!

    Beantwoorden
  3. Peter de Kock avatar
    Peter de Kock

    Haha, dat typische jaren 70 interieur kan ik me beeldig voorstellen. Qua muziek was ik toen into glamrock met the Sweet en zo. Zo’n beetje mijn eerste muzikale liefde. In mijn herinnering was Fox on the Run van the Sweet het allereerste plaatje dat ik ooit kocht. Ik heb het nog ergens liggen.

    Beantwoorden
  4. karin r. avatar
    karin r.

    heb 2 joni mitchell cd’s maar hou meer van de akoestische klanken. en muziek zorgt er al gauw voor dat je het koppelt aan herinneringen en gevoel van toen. ooit. ergens.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Meer berichten