Elke zaterdagavond een letter uit mijn muzikale ABC.
En voor je het weet ben je bij de H aanbeland. Na de G geen muzikale noot want geen musicus die je ooit een H zult horen spelen. De G is het einde. We gaan van A naar G met wat kruisen en mollen ertussen. Dat is alles. Een simpel spel. Een muzikaal spel.
Hoe dan ook, de H staat voor HARD!
HARD is leuk maar alleen bij gratie van voldoende zachtheid. Dynamiek heet dat. Geen goede maaltijd kan zonder. Goede sex ook niet. De hele avond spijkerhard spelen schiet dus niet op, wel hard en zacht laten afwisselen. Zeg ik, nogmaals, dynamiek. Als het leven zelf.
Maar goeds HARD is in. Want men (lees: dommeriken) denken dat je meer verkoopt als je HARDER roept of HARDER speelt. Het is onzin. Je krijgt juist je aandacht als je zachter gaat praten.
Tegenwoordig klinkt alle muziek KNOETERHARD ALSOF DE CAPSLOCK AANSTAAT OF ZOALS NICO DIJKSHOORN MET ENORM VEEL KLEMTOON SPREEKT! Zelfs ‘rustige’ akoestische liedjes klinken tegenwoordig hard. Dit ligt aan wat ze noemen de mastering. In dit proces worden alle zachte momenten harder gemaakt en alle harde momenten zachter gemaakt, waardoor er geen dynamiek meer overblijft. Het enige dat overblijft is futloze muziek. Inderdaad, je wordt snel luistermoe van te hard gemasterde muziek.
Ik heb er in het verleden diverse blogposts aan gewijd. Ze zijn nog steeds even actueel:
HARDER!
NOG HARDER!
Fokking hard!
Mijn muziek klinkt in verhouding zachter dan veel ‘moderne’ muziek. En ach misschien is het ook wel een kwestie van smaak. Maar net zo min ik van de muziek van Frans Bauer hou, heb ik dat met hard gemasterde muziek nou ook.
Geef een reactie