Ramses Shaffy dood; Nederland huilt

Het beeld laat me nooit meer los. Ramses Shaffy die zijn paspoort in ontvangst neemt. Tranen over zijn wangen. Er waren camera’s om dat te filmen.

Was hij theatraal aangelegd? Zo aan zijn muziek te horen wel. Maar volgens mij was hij ook vooral puur. En emotioneel. Niet bang voor het tonen van zijn diepste gevoelens. Ondanks (niet dankzij) de aanwezigheid van camera’s. Dat komt binnen. Dat raakt. Dat ontroert. Mij en anderen.

Ramses die half kachel van de wijn de kern van het gesprek wilde omdraaien naar het heden. Het nu! Ramses leefde in het nu! Het verleden doet er niet toe. Wij hebben nu! een gesprek. Beste interviewer, waarom vraag je me niet wat ik nu! aan het doen ben?

Ramses is dood.

Jaren geleden (20 jaar?) liep ik hem tegen het lijf in café Schuim, Amsterdam. Ik bedankte hem voor wat ‘ie voor de Nederlandse muziek heeft betekend. Hij had een fez op. Zo’n petje dat Tommy Cooper – ook zo’n held maar dat terzijde – altijd droeg. Ramses bood mij een drankje aan. Ik sloeg het af.

Kees was erbij.

Ramses is Nederland. Ramses is Nederlandse muziek. Juist hij.

Ramses heeft mij geraakt. In mijn ziel. Voor altijd in energie aanwezig.