Eigenlijk zou je Disney moeten haten. Want Disney pakte eeuwenoude sprookjes zoals Sneeuwwitje en animeerde ze. Alleen dat. Want dat was zijn dingetje. Vervolgens mocht niemand ooit meer iets met die sprookjes doen. De sprookjes werden opgesloten zoals Hans en Grietje. Niet in een huis maar in copyright.
Disney is dus zelf een boosaardig sprookje.
Kijk zo zijn we natuurlijk niet getrouwd. Mensen die volledig copyright claimen zijn sowieso niet fris onder hun petje. Je bouwt altijd door op het werk van anderen – “art always builds on the past” – en op de wereld om je heen. Een fotograaf die over zijn foto zijn naam watermerkt en er ‘alle rechten voorbehouden’ bijschrijft denkt zeker dat hij dat landschap gecreëerd heeft? Nou op die manier probeerde de firma Kodak ooit het copyright van alle foto’s wereldwijd te claimen simpelweg omdat deze met hun toestellen en rolletjes gemaakt werden. Logisch toch? Een rechter dacht na en was het daar niet mee eens. Daar mogen we die rechter dankbaar voor zijn lijkt mij.
Je hebt wetenschappers die hopen een uniek menselijk gen te ontdekken zodat ze daar copyright over kunnen gaan claimen (lees: driedubbele zwembaden kopen). Ten koste van de mensheid, wat de fuck. Het is heilige handel, lekker toch?
Ik hanteer op mijn muziek een licentie van Creative Commons en die heet Share Alike. Daarmee dwing ik af dat als jij iets met mijn werk gaat doen jij het ook onder eenzelfde licentie moet vrijgeven. Hierdoor kan mijn werk niet in handen van viespeuken vallen die zelf niet willen delen. Ik sta toe dat mensen mijn werk op CD uitgeven maar wel met die vermelding van Creative Commons BY-SA erbij zodat het voor iedereen duidelijk is dat het om een vrije productie gaat. Een productie die te sharen is, te remixen is.
Eigenlijk zou de hele wereld zo moeten werken, op basis van eerlijk delen. Zo moeilijk is dat namelijk niet. Sterker nog: het is noodzakelijk willen wij als mensheid overleven, samen.
Geef een reactie