Ik hou er niet van om de dingen te doen zoals anderen ze doen en zoek eigenheid in alles wat ik doe. Waarom zou ik ze doen als anderen dat al doen? Zinloos.
Ik wil duiding van wie ik ben. Door te doen. Waar begin je en waar hou je op? Bij je lichaam, zeggen zeg. En binnen dat lichaam, daar zit jij.
Je raakt aangestoken door de groep, de samenleving, de cultuur waarin je je begeeft. Een kunstenaar trekt zich regelmatig terug. De stilte in. Rust. Niet naar het werk van anderen kijken. Zelfs niet naar je eigen oudere werk.
Anton Corbijn hoorde ik het ook vertellen, eergisteren. Dat hij juist die grofkorrelige foto’s en videoclips maakte omdat de rest dat niet deed. Als je naar The American kijkt dan zie je dat opnieuw. Hij heeft afstand genomen van de grove korrel (zoals hij zelf zei: “ik hou erg van de korrel behalve in video’s waar de korrels met het beeld meebewegen”) en dus is The American voorzien van een mooi zacht analoog maar vooral ook ruisvrij beeld. En The American is rete traag. Totaal anti Hollywood. Meer type filmhuis. En zonder de overdreven geluidseffecten die Hollywood maar wat graag introduceert als er alleen al een autodeur dichtvalt.
Het contrast dus. In een notendop is dat wat Corbijn zoekt. Het is de enige manier jezelf te laten zien. De enige manier om verandering te maken. En ook de enige weg voor mij. Individu speciaal. Samen in verschil.
Geef een reactie