Een wat oudere vrouw begon een gesprek met mij. Gisteren, in de trein naar Tilburg. Ze bleek Ian Curtis (Joy Division) te hebben gekend en vertelde over de ware reden van zijn zelfmoord. Ook Roman Polanski had ze weleens ontmoet. Wonderlijk. Met ogen die heel apart opgemaakt waren.
Vanaf station Tilburg liep ik richting Noord. In museum De Pont presenteerden Tom America en Rob Moonen hun DVD-box Noord. Een project over de Tilburgse wijk in beeld en geluid. Een wijk waar veel allochtonen en autochtonen naast elkaar en met elkaar leven. Door Tom en Rob op een voetstuk geplaatst, ingezoomd op overeenkomsten en tegenstellingen. Een positief geluid, een positief signaal. Als antwoord op de vernauwde visie van het integratie vraagstuk.
Een dominee sprak over Dromen. Een vluchteling die droomt. Droomt over een toekomst, een beter leven. De dominee had een fantastisch verhaal. De Droom is belangrijk voor iedereen. Het is een kracht om te geloven in De Droom. Je zult tegenslagen tegenkomen. Maar het nooit opgeven van De Droom is het allerbelangrijkste. Hoe jong of oud je ook bent. En jij maakt die keuze.
Tom America had ik zo’n 10 jaar niet meer gezien. De laatste keer was toen hij 50 werd. Met Tom zat ik in de band MAM. Wat mij bij MAM bracht waren de liedjes en de verrassende arrangementen. MAM had iets kinderlijks, verrassende liedjes met prachtige arrangementen. Ik kwam uit de jazz. Kende de harmonieleer. Snapte hoe liedjes in elkaar zaten. Hield van The Beatles maar ook van Steely Dan. Tom zat meer aan de kant van The Beatles. Het moet alleen om het liedje gaan, niet het etaleren van techniek.
En het moet niet te mooi zijn. Toen ik die eerste Spinvis plaat hoorde in 2002 besefte ik dat de jaren gingen opschieten. Die plaat had ik wel willen maken. Die plaat was vooral mooi omdat het goeie liedjes waren met verrassende arrangementen. Je moet zijn stem wel kunnen verdragen. Een hoop mensen trekken dat niet. En je moet houden van de beschouwende en afstandelijke teksten. Maar wat mij vooral aansprak aan die plaat is het rauwe geluid. Je hoort geen band, nee je hoort stukjes muziek die bij elkaar gezet zijn als een soort mozaïek. De gitaren snerpen, je hoort foutjes en loops, veel herhalingen. Maar alle kleine partijen hebben sfeer, hebben iets primitiefs, iets onafs. Spinvis is er jaren mee bezig geweest, onder invloed van MAM, maar heeft naar mijn idee het niveau van die eerste plaat nooit meer overtroffen. Het werd allemaal perfecter. Misschien het gevolg van betere spullen?
Tom vertelde dat hij Noord zelf had opgenomen. Vrijwel geen extra akoestische instrumenten werden ingezet omdat software tegenwoordig zo goed klinkt. Drums haal je er realistisch uit. Gitaren wat minder, maar de meeste mensen zal het niet opvallen. Noord klinkt mooi. Ik hoor Tom’s eenvoudige benadering erin terug. De hoekigheid waarmee hij stemmen en melodieën in het ritme zet. Op het ritme van de taal. En ik hoor software, ik hoor goeie software. Hoewel Tom een meester is in het gebruiken van vreemde geluiden, geluiden die ik zou deleten, is het er sjieker op geworden. Voor een deel dankzij moderne software.
Opvallend. Ik probeer tegenwoordig het tegenovergestelde. Ben op zoek naar de onafheid, De Uitvergrote Fout, ruis, vervorming, karakter. Het kan zijn dat Tom die hele route al verkend heeft, maar ik denk het niet. Ik denk dat Tom gewoon beter is geworden. En dankzij de moderne spullen klinkt het al snel goed. En ik, ik ben dingen aan het afleren.
Een paar dagen geleden vond ik een cassette terug met demos van MAM uit 1992. We waren toen bezig aan de laatste MAM CD ‘Look:Nederlands!’. De cassette klonk beter dan de CD. Niet zozeer qua geluidskwaliteit, maar gewoon qua arrangementen. Er staan nummers op die de CD niet gehaald hebben en toch goed zijn. Ze hebben iets kinderlijks. De mix klopt niet, sommige partijen staan te hard. Maar de liedjes deugen en klinken uniek. En over mijn gitaarwerk ben ik ook erg tevreden, ook al ben ik nu dik 15 jaar verder. Die demo staat op zichzelf. Zo wordt het niet meer gedaan. Ik kan het niet op die manier. Maar Tom wel. Nog steeds.
Tom en ik. 2 tegenpolen. En 2 dromers.
Geef een reactie