Ik zit duidelijk in een periode dat in minder muziek maak. Het is niet zo dat ik die gitaar niet oppak. En het is zelfs niet zo dat ik geen dingen afmaak. Maar het is meer geweest dan nu. En misschien juist daarom dat het enorm begint te jeuken als ik bijvoorbeeld in de bioscoop zit. Vaak hoor ik verschrikkelijke godvergeten klotemeukmuziek. Gelukkig word ik soms ook getrakteerd op muziek die me oplicht. Zoals deze geweldige track van College feat. Electric Youth – A Real Hero:
Op melancholische toon wordt de held aangekondigd.
And you, have proved, to be
A real human being, And a real hero
De breekbaarheid in de muziek raakt bij mij een snaar. Deze muziek klinkt een paar maal in de film Drive. Een film die tegelijkertijd zowel keihard als liefdevol is. Zoals het leven zelf, zoals dingen plotsklaps radicaal kunnen omslaan. Een mens kan verzeilt raken in rotzooi, dwalend met helse pijnen terwijl alle lichten op dim komen te staan. Die dualiteit zit in deze track. De held wordt niet grotesk binnengehaald maar op zachte toon. Gainsbourg zou je er een plezier mee hebben gedaan.
Het draait natuurlijk allemaal om gevoel. Want alleen gevoel kan ons meenemen. Ons af laten dwalen naar andere plekken, naar andere gevoelens. Van gevoel naar gevoel. Het gaat niet langer om feiten. Het gaat er niet langer om of ik wel of niet gelijk heb. Of ik je wel of niet iets kan leren. Het gaat zuiver om gevoel. En mijn vertaling van dat gevoel met behulp van noten, van geluid. Omdat het eruit moet. Omdat ik het zo voel. Misschien voel jij het dan ook.
Geef een reactie