The Beatles gingen uit elkaar toen ik 2 was. En in de hoogtijdagen van de punk verkeerde ik nog in de *mierenhopen in brand steekt* fase. Laat staan dat ik de bebop heb zien ontstaan of de eerste man op de maan heb zien landen. Kortom: zo’n ouwe lul ben ik eigenlijk nog niet.
Wat ik wel mee heb gekregen is Scritti Politti, een revolutionaire popband die het idioom van de popmuziek opnieuw uitvond via nieuwe productiemethoden met drummachines en synthesizers. Echte popliedjes met zoetheid in de teksten (lees: gebruik van woorden als love, baby, girl) vermengt met poëzie en citaten uit de filosofie.
In die jaren ’80 was de muziekindustrie behoorlijk verziekt aan het raken. MTV bood nieuwe middelen om bands te promoten en de industrie veranderde steeds meer in een keiharde industrie waarin het nog slechts om marketing ging. Menig manager hield zich alleen nog maar bezig met het geld, niet met de artistieke prestaties. Green, de zanger en liedjesschrijver van Scritti, voelde zich in die industrie totaal niet op zijn plek. Zelden was er interesse om over het artistieke proces te praten. Het privé-leven van de popmusicus en andersoortige bijzaken werd door menig popjournalist als interessanter en belangrijker beschouwd dan de muziek zelf. Green sprak liever over politiek en filosofie en het belang van popmuziek daarin.
The music speaks for itself
Dit is vaak het antwoord van een musicus die juist niet inhoudelijk over muziek wil spreken. Totale onzin natuurlijk want waar moet zo’n iemand het dan over hebben? Over zijn nieuwe broek? Zijn nieuwe schoenen? En of ‘ie prettig getrouwd is?
Green stortte diverse malen in, werd letterlijk ziek van de muziekwereld, kreeg angstaanvallen en trok zich uiteindelijk geheel terug. Tot ik Green in het jaar 1999 met een nieuw album in The Guardian aantrof. Dat album, het geweldige Anomie & Bonhomie, luidde voor mij de nieuwe eeuw in. Een paar jaar later ontmoette ik de man zelf in London en Amsterdam en sprak met hem onder andere over zijn samenwerking met Miles Davis.
En nu is er die video met een nieuwe Green die geïnterviewd wordt door Mark Fisher. Een man die het vak van popjournalist zeker wel beheerst en Green opmerkelijk open zijn verhaal laat vertellen.
Geef een reactie