Op de foto hierboven zie je mijn oude gitaarleraar, Ferry Robers. Ik heb het al vaker over hem gehad en ik dacht dat ik zelfs over het voorval dat ik zo meteen ga aanhalen al eerder geschreven had, maar zeker weten doe ik dat niet.
Het voorval
Ferry gaf gitaarles op de Stedelijke Muziekschool in Den Haag. Hij was als leraar en mens 100% van de praktijk en 0% van de theorie. Op allerlei vragen die ik hem stelde over muziektheorie antwoordde hij steevast met: “gewoon luisteren”. En ik luisterde maar begreep niet precies wat mijn vingers daarbij moesten doen. Met name in het soleren op complexe jazzharmonie was ik geïnteresseerd. Volgens Ferry moest ik gewoon de noten uit de akkoorden spelen. Ferry vroeg me hem te begeleiden en speelde een solo, als voorbeeld. Na een maatje of 2 heel braaf noten uit de akkoorden te hebben gespeeld besloot Ferry weer gewoon vrijuit te spelen zoals hij altijd deed. “Maar nu speelde je heel veel noten die niet in die akkoorden zitten!”, wierp ik op. “Ach die komen wel, gewoon luisteren!”, antwoordde Ferry.
Waar die noten vandaan moesten komen, ik had geen idee. Zouden die komen als ik eerst heel braaf wekenlang de noten uit de akkoorden zou spelen? Iets dat nog knap lastig bleek. Hoe lang zou het duren voordat het een beetje zou gaan klinken? Ik oefende me te pletter, maar hoorde en voelde niet wat ik bij Ferry hoorde.
Ik besloot op onderzoek uit te gaan en wat boeken over harmonieleer te kopen. Dat werkte wel. En op een dag na afloop van een les besloot ik Ferry te vertellen over mijn opgedane kennis. “Als je Dm7 en dan G7 speelt om naar Cmaj7 te gaan, dan zit je de hele tijd eigenlijk al in C majeur”, vertelde ik trots aan Ferry. Modaal soleren heette dat, zo vertelde ik, zelfs vriend Miles Davis was er bekend mee. Maar in plaats van een schouderklopje (daar grossierde Ferry trouwens in) keek hij mij bozig aan. “Weet jij wat jij moet gaan doen?”, vroeg ‘ie me. Ik had geen idee.
“Jij moet wiskunde gaan studeren!”
Hahaha! Wat hij bedoelde te zeggen is dat ik moest luisteren en spelen en niet zo moest nadenken over al die dingen. Anders kon ik maar beter wiskunde gaan studeren.
Hij had gelijk, want Fer speelde te gek. Maar toch had de theorie mij op de een of andere manier geholpen om ook te kunnen soleren. En ik werd steeds beter, wat resulteerde in een optreden op North Sea Jazz net na mijn 18e verjaardag. Geregeld door Fer, die inmiddels behoorlijk onder de indruk was van mijn kunnen.
In die tijd zat ik op de HAVO/MBO, een soort versnelde MEAO. Om daarna door te gaan naar de HEAO voor een studie Commerciële Economie. In plaats van het conservatorium, koos ik dus voor deze stoffige studie, hoewel nog net geen wiskunde. Het gebeurde allemaal zo’n beetje in de periode dat Ferry kwam te overlijden, een laatste snedige opmerking over die foute studiekeuze heb ik helaas nooit van Fer mogen ontvangen.
De HEAO werd door mij na 2 jaar abrupt afgebroken om me volledig op de muziek te kunnen storten. En hoewel mijn harmoniekennis vaak van pas kwam, ik ergerde me er ook vaak aan. Die automatische piloot, die logica. En Fer heeft nog steeds gelijk. Muziek is een kwestie van luisteren en spelen. Je kunt er veel woorden aan vuil maken, zoals ik doe hier op mijn blog, maar het voegt geen bal toe. En stiekem wist ik dat 30 jaar geleden dus ook al. Ja, Fer, ik luisterde wel. Maar ja, gemakzucht …
Geef een reactie