Trakteerde ik mijzelf vandaag op een bioscoop bezoekje, viel ‘ie tegen! En niet zo’n beetje ook. Only God Forgives, geregisseerd door Nicolas Winding Refn met Ryan Gosling in de hoofdrol, is een draak van een film. Het script stelt werkelijk niets voor. Het verhaal kent geen diepgang. En Ryan Gosling speelt met zijn bekende vlakke gezichtsuitdrukking. Het karakter van de hoofdpersoon heeft geen diepgang, dus slaat de vlakheid ook gelijk helemaal dood. In de film wordt er heel wat doodgeslagen, letterlijk. Het aantal zinnen is op 10 vingers te tellen, alles draait om de afslachtingen die close-up met veel bloed in beeld gebracht worden. Zodat we onze fantasie vooral niet hoeven aan te spreken. En lekker zwaar aangezet met sounddesign, om het effect nog wat te vergroten natuurlijk.
Het enige dat nog een beetje te pruimen is, is de score/soundtrack. Hoewel er soms zeer cheezy klinkende synthesizermuziek klinkt, regisseur Nicolas Winding Refn stopt dat in al zijn films, is de film ook voorzien van donker klinkende ambient muziek. Helaas worden die stukken wel vaak herhaald bij bepaalde scenes. Maar die rol is op zich niet heel alledaags. In sommige scenes hoor je de setgeluiden (lees: achtergrond geluiden die bij de setting horen) later dan je ze ziet. Vrij maf. Normaal moet je namelijk het geluid horen voordat het ziet. Een dichtslaande autodeur bijvoorbeeld. Maar het heeft een wat vervreemdend effect. Soms zijn de setgeluiden geheel afwezig en klinkt er bijvoorbeeld alleen een dissonant laag gezoem.
De film heeft geen plot. En de verhaallijn loopt geheel volgens verwachting. Kortom: saai is nog zwak uitgedrukt.
Nicolas Winding Refn heb/had ik zeer hoog zitten vanwege het ronduit geweldige The Pusher Trilogy (alle 3 de delen dus). Ook was ik zeer gecharmeerd van zijn recentere film Drive. Maar wat een ommezwaai maakt ‘ie met deze film! En of het ooit nog goed komt met Ryan Gosling vraag ik me ook af. Ik wens het jong een film toe waarbij ‘ie eens wat emoties mag tonen.
Geef een reactie