Ooit kwam ik regelmatig in Studio BGM in Voorburg. Die studio was opgezet door Robert Jan Stips en Aad Link, respectievelijk de toetsenist en manager van The Nits. Peter Calicher van Gruppo Sportivo trof ik er ook regelmatig aan.
Op een dag stond er een onbekende man in de studio naast een, toen voor mij, onbekende Apple computer. Als ik het goed heb was dat een Macintosh II. De man liet ons een wonderbaarlijk computer programma zien. Hij had verstand van Klassieke Muziek en liet ons weten dat een orkest soms iets te snel of te traag speelt en dat de wens de vader van de gedachte is om dat te corrigeren. Vervolgens wees de man met zijn vinger naar het computer scherm. “Dat ding, kan dat”.
We waren met stomheid geslagen. Conno, de technicus, Aad, Robert Jan en ik.
De man ging verder. Wisten wij niet dat er in klassieke opnames geknipt werd? Wel honderden knips soms bij een langer stuk! “Dus klassieke uitvoeringen op CD bestaan uit meerdere ’takes’ die aan elkaar gelijmd worden?” De man knikte met een grijns op zijn gezicht. Sterker nog, voegde de man eraan toe: “en soms speelt het orkest wat te traag of te snel in een bepaald deel en wil je dat versnellen of vertragen”.
Het computerprogramma dat de man kwam demonstreren kon dat; de audio vertragen of versnellen. De man stelde het programma in voor een test. Hij selecteerde een muziekstuk van 3 minuten. Na het klikken op het knopje Process begon de computer te ratelen en te ratelen. Na een uurtje gaven we het op. De man ook. We gingen naar huis.
De volgende ochtend ratelde de computer niet meer. Het Appletje had er precies een nacht over gedaan om de boel (lees: ons audiobestand van 3 minuten) ietsiepietsie te vertragen. En het klonk heel goed. Vrijwel zonder duidelijke bijgeluiden. Alsof het orkest echt iets rustiger gespeeld had. Met stomheid waren we verslagen. Door de computer. De computer verbeterde onze fouten. De almachtige computer.
Het voorval bleef aan me knagen. Het voelde als een nieuw soort geloof. In de nieuwe perfectie. In de maakbaarheid van de muziek. Dat het nog strakker, nog beter kon.
In klassieke muziek werd er evenveel gemanipuleerd als in pop muziek. Dat was me duidelijk geworden. Maar ja, wat moest ik ermee? Dat heeft nog jaren geduurd… het antwoord op die vraag.
En ooit, ja ooit dat was zeg maar 22 jaar geleden. Zelfs met een computer van de Aldi kun je tegenwoordig de boel real-time versnellen of vertragen. Maar juist door die toegenomen perfectie laait bij mij de behoefte aan imperfect geluid enorm op. Daarom nu, het antwoord op die vraag, met dank aan Bill Hicks:
Play From Your Fucking Heart!
Geef een reactie