Met sommige kunstenaars voel ik direct verwantschap. Dat had ik gisteravond bij het zien en horen van Johan Simons in Zomergasten. Het ging vooral over het moment dat alles samenkomt. Het moment dat je weet: potdomme, ik heb HET!
Johan sprak over het moment dat acteur Jeroen Willems overleed. Omlijst met beelden van Jeroen die Jojo van Jacques Brel uitvoerde.
Hij explodeerde gewoon!
En hoewel die uitspraak op Willems sloeg, op het moment van diens overlijden, deze kon even zo goed van toepassing zijn op Jacques Brel.
In mijn timeline zag ik diverse tweets van cultuurhaters voorbijkomen. Toch hoop ik dat ze iets mee hebben gekregen van de drive, de passie en het blijven nastreven van het onbereikbare wat kunstenaars in zich hebben. Ik denk dat er heel veel mensen op een relatief eenvoudige manier geld verdienen. Vaak ten koste van een ander. Dat soort mensen moeten maar niet een mening hebben over kunstenaars. Die moeten gewoon hun bek houden.
Een kunstenaar daarentegen kiest voor de aller aller moeilijkste weg. Omdat er iets moet. Het kan niet anders. Het moet.
Er kwam een prachtig fragment voorbij van fotograaf Jeff Wall. We zagen hem aan het werk terwijl hij een man met witte schoenen fotografeerde die stilstond in de gang van een hotel en wat naar beneden keek. Jeff had precies in zijn hoofd hoe de man naar beneden moest kijken. Hoe het licht op de schoenen moest schijnen, kortom: over alle details was nagedacht. Hij maakte een hele serie foto’s die hij vrijwel allemaal rommel vond. “These are bad”.
Ik denk dat veel mensen dat niet begrijpen. Die kennen niet dat gevoel dat de kunstenaar heeft. Dat onmiskenbare gevoel. Dat alles soms ineens samenvalt. Het moment. Dat dit hem is. Hebben.
Dus daarom: onwijs bedankt Johan!
(foto: Jeff Wall)
Geef een reactie