Desnoods kom ik niet meer uit mijn woorden, worden mijn vingers maar moe van al het getik. Zolang ik gitaar kan blijven spelen. Zolang ik liedjes kan blijven zingen. En zolang er in mijn hoofd steeds weer nieuwe muziek ontstaat, is er niets aan de hand.
Muziek is de mooiste taal. Een universele taal.
Ik weet nog hoe mijn toenmalige collega Alf op 11 september 2001 het nieuws uit Amerika mededeelde. Voor we het wisten stonden we met zijn allen achter zijn Mac het nieuws te lezen. Het was vlak nadat het 1e vliegtuig de Twin Towers was binnengevlogen. Alle bronnen waar Amerikaans, Engelstalig. De dagen erna draaide blogtool Blogger overuren. Iedere Amerikaan begon toen een blog om verhalen en foto’s over de verschrikkelijke gebeurtenissen te delen met de rest van de wereld. Google wilde al vrij snel Blogger kopen wat een paar jaar later ook daadwerkelijk gebeurde.
De teksten die ik online las waren vrijwel altijd Engelstalig. Hoewel je in Nederland allang De Digitale Stad (DDS, sinds ’94!) had, ik volgde dat toentertijd nauwelijks. Een van de weinige Nederlandse blogs die ik toendertijd wel volgde was het 2525.com blog van Francisco van Jole. Maar muziek speelde daarin natuurlijk ook een grote rol. Ik was (en ben nog steeds) veel te vinden op internationale fora voor musici en geluidsspecialisten. De voertaal op die fora is Engels.
Kortom: Engels is de taal van internet.
Gisteren zag ik een leuke uitzending op televisie van Reizen Waes die over Bhutan ging. In Bhutan koestert men de eigen cultuur. Men probeert wel met haar tijd mee te gaan, maar doet dat veel minder krampachtig dan in de rest van de wereld. De gekkigheid skipt men. En dus is er geen Mac Donalds in Bhutan te vinden. Wel respecteert en koestert men de mediterende monniken. En men respecteert de schilderingen van fallussymbolen op huizen om zo het gezin te beschermen tegen boze geesten en te zorgen voor vruchtbaarheid in het gezin, bijgelovig als men is. Een traditie die afkomstig is van de 15e-eeuwse boeddhistische leraar, Drukpa Kunley, die bekend stond als een Goddelijke Gek. Met iedere vrouw die hij tegenkwam probeerde hij een potje te neuken. Hele dorpen werkte hij zo af.
Door die uitzending stond ik stil bij onze Nederlandse cultuur. Koesteren wij deze wel genoeg? Ik denk dat wij Nederlanders eerder neerkijken op onze cultuur. In de politiek is het inmiddels populair om kunst uit eigen land al helemaal als onzinnig te beschouwen. Zelfs als een hobby af te schilderen. Tenzij Obama bij je op bezoek komt want dan remember je ineens weer dat Rembrandt best een toffe schilder was. Rembrandt, een man met een linkse hobby, zo was het toch? Nog even een paar keer op die achterlijke partijen stemmen en onze cultuur is definitief naar de kloten geholpen. Tering!
Die uitzending over Bhutan kon natuurlijk alleen gemaakt worden omdat er een tolk met de televisiemakers meereisde. Ze spraken natuurlijk Engels want als je twee werelddelen bijeen brengt dan is goede communicatie een vereiste. Heel vroeger reisden niet zo heel veel mensen de wereld over, kwam het niet voor dat je een buitenlandse krant las of dat je beelden uit Amerika op televisie zag die niet ondertiteld waren. Maar die tijden zijn radicaal veranderd. Meer dan ooit tevoren zal je geconfronteerd worden met de Engelse taal.
En toch bloggen we stug door in het Nederlands terwijl we weten dat we in het Engels veel meer ogen en oren kunnen bereiken.
Of is het een miskenning van onze cultuur als we ineens in het Engels gaan communiceren? Koesteren we stiekum toch, als het erop aankomt, net als die Bhutanezen, onze eigenheid in taal? Je kunt veel culturele gebruiken koesteren maar zoiets essentieels als een niet-compatibele taal, wat communicatieconflicten in de hand kan werken, is dat wel slim? Beperkt dat ons juist niet enorm?
Mijn bedrijfsblog Melodiefabriek is Engelstalig omdat ik op de globale markt opereer. Toch is mijn werk vaak super Nederlands van aard. Zo doe ik veel met gesproken woord in het Nederlands. Zo ook mijn recente audiodocumentaire Oostende Healing die in de nacht van 1 op 2 april uitgezonden werd door de NTR op Radio 6. Een van de geïnterviewden is geluidstechnicus Mike Butcher, een Brit die woonachtig in België is. Ik hoefde de man niet te vertalen zo vond de NTR, aangezien de NTR een hoog opgeleid publiek heeft. Maar aangezien de rest van de documentaire gewoon in het Nederlands is, bleef daarmee het bereik ook beperkt tot Nederland en België. Aan het onderwerp, Marvin Gaye, lag het niet, maar aan de taal wel. De taal vormde de beperkende factor.
Makkelijk is dat zeker niet. In het Engels schrijven is nog tot daar aan toe, maar in het Engels spreken is echt een veel lastiger verhaal, zeker als je dat overtuigend wilt doen. En dus ligt het voor mij niet zo voor de hand om mijn audiodocumentaires in het Engels te produceren. Maar toch, als ik er zo over nadenk, waarom niet eigenlijk? Een wereldmarkt wacht op mij. Het is een kwestie van doen en blijven doen om je daarin te ontwikkelen.
We zitten waarschijnlijk in een overgangsfase van 100% Nederlandstalige blogs naar meer Engels georiënteerde blogs. Voor blogs met een innovatief en internationaal karakter zoals het blog van The Next Web dat al jaren serieus meespeelt in de ratrace van internationale techblogs, geldt dat al heel lang. De markt in Nederland is simpelweg te klein. Online is het al lastig genoeg om je geld te verdienen, laat staan dat je die markt ook nog eens beperkt via de taal. Maar dat is toch precies wat we hier met z’n allen doen.
Zullen we maar lekker in het Engels gaan bloggen dan?
(foto onder CC BY-NC-ND: Deana Zabaldo)
Geef een reactie