Vroeger droomde ik vooral. Over spullen die ik niet kon betalen. Ik ging naar de Firato-beurs. Woonde demonstraties bij van Hele Dure Geluidsapparatuur. Hoorde hoe The Dark Site of the Moon over Quad versterkers en Quad elektrostatisch speakers werd afgespeeld. Op behoorlijk volume. Fraai gedonder in het laag. Donker, diep en zonder vervorming.
Tegenwoordig bewandel ik de andere route. Luister ik vaak naar mijn muziek en die van anderen via de laptopluidsprekers van mijn MacBook Pro. En dat werkt. Je kunt veel negatieve dingen over Apple roepen, maar de ingebouwde luidsprekers klinken heel fraai voor het formaat.
Eigenlijk raar dat ze in dure studio’s nog steeds op hele dure boxen afmixen, want de meeste mensen luisteren immers onder hele andere omstandigheden naar muziek. Laptopluidsprekers, iPod’s (waarvan je slechts 1 oordoppie indoet – mono!!) en mobiele telefoons met ingebouwde speakers worden steeds meer gebruikt.
Maar er is nog iets anders aan de hand.
Met de komst van de Walkman werd het voor het eerst in de geschiedenis mogelijk om je favoriete muziek niet alleen thuis maar ook elders te beluisteren. Wat een ervaring! En een persoonlijke ervaring (met een hoofdtelefoon op je knar kon je je afzonderen van je omgeving). In het bos, op de fiets, echt overal kon je ineens muziek beluisteren. De jeugd van tegenwoordig weet niet anders, maar toch: het was een wonder! En met een laptop heb ik als componist een soortgelijke gevoel. Ik kan met mijn laptop overal muziek maken. En ik heb geen studio meer nodig. Of beter: mijn laptop is mijn studio. Vrijheid!
Geef een reactie