Ruim een jaar terug ontstond er bij mij een plannetje nadat ik een van de directeuren van een van de grootste organisaties van Nederland had geïnterviewd. Naar aanleiding van dat plannetje werd ik uitgenodigd voor een gesprek op afdeling Corporate Communicatie van deze organisatie. Het plannetje was inmiddels uitgemond tot een concreet plan. Ik had er zelfs al een begroting voor gemaakt en ingediend. De documentairemaker in mij leefde er helemaal van op.
De directeur had tijdens het interview verteld dat de organisatie in 2014 stapsgewijs de fysieke post wilde gaan afschaffen. Het gaat hier om nogal een grote organisatie die letterlijk miljoenen poststukken per jaar verstuurt. Ik vond (en vind) dat we met die overgang van papier naar digitaal iets moesten gaan doen. Het zou een uitgelezen kans zijn om het gehele Nederlandse publiek op een grootse manier afscheid te laten nemen van het papier en de enveloppen van de onderneming. Daarom verzon ik een groot plan vol verrassende verhalen (lees, hippe term: storytelling!) over de oude tijd van de fysieke post en de nieuwe digitale tijd. Aan de hand van 12 verhalen, elke maand 1, zou het grote publiek kunnen gaan wennen aan de overgang Van Papier Naar Digitaal. En ik had al een lijstje met leuke mensen, waaronder Jules Deelder. Ik zag het helemaal voor me!
Een afspraak bij de heren op beleidsniveau van afdeling Corporate Communicatie werd gemaakt.
Door een medewerker van de organisatie werd ik bij de receptie opgehaald en maakte ik een korte wandeltocht door het Utrechtse pand. In elke kamer zat een groepje mensen te vergaderen. Het lulde heel wat af daar bij die organisatie, zo oogde het. Een organisatie die trouwens geheel van onze belastingcenten betaald wordt.
Samen met 2 man en 1 vrouw nam ik plaats aan de vergadertafel onder een systeemplafond in een kamer met de bekende minimalistische kantoor look-and-feel. Er zal vast over nagedacht zijn. Dat het rust geeft tijdens vergaderingen of zo.
De vrouw, die op een andere afdeling van de organisatie werkt, kende ik van een vorig klusje, met overigens een rare afloop. Dat zou dit klusje ook krijgen.
Nadat ik een tapje koffie uit de machine had gekregen, begon ik direct opgewonden mijn idee uiteen te zetten. De man die het dichtst bij mij zat had geen koffie. Hij dronk uit een felgekleurde kinderbeker. Het was waarschijnlijk een soort yoghurtdrank want hij had zichtbaar moeite met drinken. Ondertussen mompelde hij iets van “sshhmm, ja, sshhmm uhuh” mijn kant op ter bevestiging dat hij niet met volledige aandacht voor de kinderbeker bezig was maar toch echt ook naar mijn verhaal luisterde. Ondertussen praatte ik door alsof ik niets gezien had. Vervolgens zag en hoorde ik hoe de man hoorbaar de bodem van de kinderbeker aan het bereiken was. De man had de kinderbeker rechtop gezet met het hoofd naar achteren om er zo het laatste restje yoghurt uit te krijgen. Vervolgens maakte ‘ie met 1 vinger het bovenste randje van de kinderbeker schoon. En verdween de vinger in de mond van de man.
Hij voelde zich er helemaal thuis, daar onder dat systeemplafond.
Het verhaal van de directeur werd tijdens het gesprek weerlegd. Het was helemaal niet zeker of dat de fysieke post zou worden afgeschaft, laat staan al in 2014. Inmiddels is het nieuwe jaar 2015 aangebroken en ontvang ik nog steeds fysieke post van deze organisatie. Men vergadert er vast en zeker nog over.
Met mij werd afgesproken dat ik van de heren een reactie op mijn plan zou krijgen. Ik moest wel even geduld hebben want er moest nog over vergaderd worden.
Ik heb niets meer van de heren vernomen. Zelfs niet na een poging van de vrouw. In een email aan de heren sloot ze af met de mededeling:
Mogelijk is het aan jullie aandacht ontsnapt.
Mogelijk dat ik die aandacht nu wel heb.
Geef een reactie