De dag ervoor had ik nog tegen iedereen geroepen dat ik op niemands bevel zou gaan schieten. En mijn lange haar ging er ook niet af. Ik werd uit de groep gehaald, apart geplaatst om de nacht door te brengen en kon de dag erna weer naar huis. M’n geweten had me niet in de steek gelaten.
Op een lullig stationnetje in Ermelo griste ik de Walkman uit mijn tas. Vanaf cassette draaide ik Big Dreamers Never Sleep van Gino Vannelli.
Een dromer met een geweten. Inslapen, dat nooit.
You may say I’m a dreamer. But I’m not the only one.
Geef een reactie