Het woord intuïtie was al een tijdje van mijn radar af. Vraag me niet waarom. Ik gebruikte het woord gewoonweg nooit. Totdat een collega het woord onlangs liet vallen in relatie tot mij.
Ik vertelde aan die collega hoe, naarmate ik ouder word, minder snel opwinding voor iets voel. De onbevangenheid slijt er met de jaren vanaf. Toch is het er soms ineens, het gevoel dat ik aan ga. The Inner Mountain Flame brandt dan in mij los. Ik herken dit gevoel, dit ben ik ten voeten uit en koester het gevoel.
Naarmate ik ouder word probeert het verstand de overhand te nemen. Probeert het relaties te leggen met van alles en nog wat. Prima, want wat verstand met name biedt is een stuk veiligheid. Dat je niet zoals een baby een bruine beer wil knuffelen. Dat je oplet in het verkeer. En strategische beslissingen neemt om in je eigen inkomen te kunnen voorzien.
Echter, zonder intuïtie zou het in mijn leven een saaie boel zijn. De opwinding zit hem voor mij in de dingen die ik niet precies begrijp maar wel voel. Omdat het lekker voelt. Ik word erdoor aangetrokken. Dingen die ik gewoon mooier vind omdat ik het zo voel. Het is een belangrijke drijfveer. Aanvoelen wat ik moet doen. Aanvoelen wat ik mooi vind.
Sommige mensen durven niet op hun intuïtie te vertrouwen. Die kijken en luisteren teveel naar anderen. Zaken moeten voor hen met woorden onderbouwd worden, moeten logisch gemaakt worden. Maar alles begint met gevoel. Dat is de basis. Pas na gevoel komt het nadenken. Je kunt nooit denken “ik ga nu bang worden”, nee jouw gevoel geeft jouw hersenen een signaal “pas op!” En je kunt nooit denken “ik ga deze persoon leuk vinden”, nee jouw gevoel geeft hersenen een signaal “wat een lief gezicht”.
Op sommige gevoelens volgen geen woorden. Het is de basis van creativiteit. Het is de basis van vernieuwing. Je hoeft niets uit te leggen. Want dat kan ook niet. Maar jij weet het zeker. Ook al schudt iedereen van nee.
Een kwestie van gevoel.
Geef een reactie