Op Medium kwam ik het volgende artikel tegen:
Ook voor mij is dat een zeer lastige vraag die toch regelmatig terugkeert. Ik heb er vaker over geschreven. Zeg maar gerust: vaker mee geworsteld. Laatst nog werd mij geadviseerd om middels de techniek van de elevator pitch het antwoord op die vraag te vinden. Dan kom ik dus op zoiets als ‘muziek-, geluiden- en verhalenmaker.’
Ondanks dat het redelijk de lading dekt van wat ik doe, het is te algemeen gesteld. Want dat ik als muziekmaker ook gitarist ben dat wordt niet duidelijk. En componist. En sounddesigner. En ook mijn expertise op het gebied van podcasting, webtechniek, social communities, content management, organisatie van evenementen, journalistiek en ga zo maar door, het zit er allemaal niet in. Sommigen van die bezigheden doe ik niet vaak maar heb er wel succes mee gehad. Soms zelfs heel veel succes. Zo organiseerde ik samen met Karin slechts eenmaal het Blog-Art festival voor bloggers waarmee we alle kranten en zelfs het NOS Journaal haalden. De marketing verzorgden we zelf met enorme aandacht tot gevolg. Nu zal ik mijzelf nooit zo snel een marketeer noemen maar toch was Blog-Art het toonbeeld van super geslaagde marketing. Dus een deel van mij is zeker een marketeer.
Ik volg mijn eigen interesse. Mijn eigen opwinding. En mezelf herhalen, daar heb ik nooit zin in. Dat vind ik al snel saai worden. Daarom is het voor mij ook heel lastig om mezelf te beperken tot 1 of 2 dingen. Juist die afwisseling houdt het leuk. Beetje hetzelfde als met koken en eten. Dat wissel je toch ook per dag af? En je wilt toch ook steeds nieuwe gerechten ontdekken?
Van het een komt het ander. Ik omarm het onverwachte, het ongeplande. De verrassing is daarom des te groter. Dat Wim de Bie mij op een dag opbelde had ik nooit kunnen voorspellen, om maar iets te noemen. Daar heb ik nooit naartoe gewerkt. Het stond niet in de planning. Maar wel heb ik (onbewust) een situatie geschapen waarin dat soort zaken tot stand kunnen komen. Simpelweg omdat ik breed inzetbaar ben en zeer brede interesses en expertises heb. En daar ben ik dus zeer fier op!
Hoewel mij altijd werd verteld dat een specialist beter is dan een duizendpoot, het is een cliche waar ik niets mee kan. Een specialist kan met oogkleppen te werk gaan. Dan heb ik liever iemand die de dingen van diverse kanten kan bekijken. Met een bredere kijk op de zaak. Iemand zoals ikzelf :)
Wat ik ook doe, ik grijp het volledig aan. Nooit, never, ever, ooit, lever ik half werk af. Ik heb zelfs projecten gedaan voor de overheid die over files en snelwegen gingen. Nu tuf ik weleens zelf met een autootje over de snelweg maar ik heb niet veel met auto’s en snelwegen. Totdat zo’n project dus in mijn schoot geworpen wordt. Ik kan de klus natuurlijk ook weigeren. maar doe ik dat niet dan bijt ik me er volledig in vast. En vind ik opwinding daar waar ik het nooit verwacht had. Blijkt zo’n snelweg toch ineens een rivier vol verhalen te zijn.
Een creatieve duizendpoot? Ja ik denk dat ik dat absoluut ben.
Het is een heerlijk gevoel dat prachtige dingen zomaar op je pad komen. De verrassing is dan maximaal. En let wel: er zit in mij een heel duidelijk gevoel over wat ik wel wil doen en wat niet. En natuurlijk, soms neem ik een klusje aan als ik het geld kan gebruiken. Even op de tanden bijten dan maar. Je kunt niet alles hebben, toch? Zolang het niet te lang duurt en mij mentaal niet verzuurt is dat prima. Op tijd afhaken is een kunst. Een kunst die ik goed beheers. Ik luister heel goed naar mijn gevoel. Maar ook bij zo’n type B klus loop ik de kantjes er nooit vanaf. Omdat ik saaiheid haat. Ik moet het voor mijzelf interessant weten te maken anders heeft het geen zin. En anderen hebben daar natuurlijk ook baat bij. Good vibes, weet je wel?
Ik kan me totaal vinden in de reactie van Naval Ravikant, de oprichter van AngelList:
The idea that we repeat ourselves, and we specialize and we pigeon hole ourselves is a modern invention, created through specialization of labor and the Industrial Revolution. And hopefully as more and more people move up Maslow’s Hierarchy of Needs, we’re going to be able to define ourselves much more loosely.
Zo herinner ik me ook de vragen die Ben Hammersley tijdens Picnic ’07 aan het publiek stelde:
Wie van jullie kan nog aan zijn ouders uitleggen wat voor werk ‘ie doet?
En:
Wie van jullie had 5 jaar geleden kunnen voorspellen wat ‘ie nu doet?
De opmerking van Derek Sivers (ooit oprichter van CD Baby geweest) vind ik ook mooi:
Lately when someone asks what I do, I tend to say something like “I don’t know!” or “You know, I’ve never thought about it before.” And that just derails the whole routine of a boring conversation, right? It lets them know we’re not just painting by numbers now.
Door de automatisering en de robotisering zullen we werk anders moeten gaan definiëren. Werk als een manier om geld mee te verdienen is radicaal aan het veranderen. De dingen die ik doe komen niet altijd voort uit het idee dat ik er geld mee verdienen moet. Natuurlijk is dat vaak het resultaat. Soms direct via opdrachten maar vaak ook bijzonder indirect. En met mij vele anderen die het ook zo doen. Maar straks gaat dat voor iedereen gelden. Daar ben ik van overtuigd. Zonder een basisinkomen zullen we er niet komen. Net zo goed als er ooit een pensioen moest komen. En uitkeringen er moesten komen. Zo moet het basisinkomen er ook komen willen we alle mensen op een sociale manier aan de samenleving blijvend kunnen laten deelnemen. Het werk is er straks echt niet meer. Natuurlijk, er komt ook nieuw werk bij, maar wel minder dan er wegvalt.
Het bedrijf Buffer ziet het precies zoals ik het zie:
We are more than our jobs.
De wereld is de afgelopen jaren mede door internet en computers radicaal veranderd. En die veranderingsprocessen blijven doorgaan, sneller dan ooit tevoren. Dat vraagt om verandering van de mens, wereldwijd. Machines gaan voor ons werken zodat wij niet hoeven te werken. Het woord werk komt daarmee in het verval.
Wat doe jij?
Geef een reactie