Sommige muziekjournalisten noemen het de ‘middle eight’, acht maten in een popliedje die afwijken van de coupletten en refreinen, meestal na het tweede refrein. Ikzelf gebruik door gewenning altijd het minder elegante woord ‘tussenstuk’. Een vaak aangehaald voorbeeld is het stukje in We Can Work It Out (Beatles) dat begint met ‘life is very short and there’s no time’ (op 0.43) of het complexe middengedeelte van Good Vibrations (Beach Boys) dat eindigt met een langgerekt ‘aaaaahhhhh’.
Het mooiste tussenstuk – goeienummers.blog
Ook ik ben dol op een goede ‘middle eight’ in een lied. Of noem het een brug. Ineens wordt het lied een andere kant uit gestuurd, krijg je een andere kijk op het verhaal te horen.
Een klassieker wat mij betreft is Short People van Randy Newman. Een song waarin Randy op zijn cynische manier kleine mensen op de hak neemt. Hij wint er geen doekjes om:
Short people got no reason
Short people got no reason
Short people got no reason
To liveThey got little hands
And little eyes
And they walk around
Tellin’ great big lies
They got little noses
And tiny little teeth
They wear platform shoes
On their nasty little feet
Maar dan (vanaf 1:08) klinkt plotseling de brug:
Short people are just the same as you and I
Waarop Randy reageert met:
A fool such as I
Wat ook veel gedaan wordt is een instrumentale brug introduceren. In rockmuziek is de brug hét moment om de gitaarsolo der hoge noten te introduceren. Dus in plaats van een tekstuele zijweg wordt hier dan een muzikaal zijweggetje genomen.
In veel Steely Dan songs komen instrumentale bruggen voor. Het zijn op zichzelf staande pareltjes. Niet altijd met snerpende gitaren maar soms ook gewoon met een heerlijke Fender Rhodes piano zoals in het geweldige Black Cow (vanaf 2:42):
Als je de hele song hebt beluisterd zal je misschien zijn opgevallen dat deze song zelfs een uniek outro heeft. Steely Dan staat wat mij betreft op eenzame hoogte.
In mijn eigen nummers pas ik het meestal ook toe. In Terug in Den Haag laat ik in het tweede couplet waar eigenlijk de vierde zin zou moeten beginnen juist de brug beginnen (vanaf 1:41), lekker onverwacht. Ook verander ik van toonsoort om een groot contrast te maken.
De song is een prachtige compacte vorm voor wie van spelen met taal en muziek houdt. Niet alleen kun je jouw boodschap, jouw rant, op een mantra-achtige manier herhalen via de refreinen, dankzij de brug kun je dat super korte verhaal zelfs nog een wending, of een verdieping geven. Een goede song is een universum op zich.
Er valt eigenlijk zoveel over het schrijven van songs te vertellen… misschien moet ik dat vaker doen!
(de omslagfoto van de Erasmusbrug werd door ondergetekende met de vingerfoon vastgelegd)
Geef een reactie