Veel podcastluisteraars zullen zich niet realiseren hoeveel tijd en moeite er in het monteren van podcasts gaat zitten. Aangezien het mijn vak is lijkt het mij goed om weer eens in te zoomen in dat proces.
Als een gesprek heel soepel klinkt is dat meestal omdat ik, in samenspraak met de producer, de boel flink heb opgeschoond. Zoveel mogelijk zijn alle versprekingen eruit gehaald en de hoeveelheid uhs en uhms zijn tot een minimum teruggebracht. Vaak ook heeft het gesprek lucht gekregen. Dat wat heel soepel klinkt is het gevolg van urenlang pielen om het soepel te krijgen.
Er zijn mensen die van nature heel goed spreken. Maar er zijn ook sprekers die behoorlijk doorjakkeren in hun zinnen zonder hier en daar een pauze te laten vallen. Dat doe ik dan, achteraf. En dat is nog best knap lastig want je kapt iemand in het midden van zijn racetocht af en dat ga je horen. Dus moet ik die knipjes oplappen met alle middelen die beschikbaar zijn in software. Dat komt aan op goed luisteren en muiswerk. Er is geen easy way out…
Niet alles valt te repareren, soms wordt het er juist slechter op. Dan zit er niets anders op dan de fout te laten staan. Een duivels dilemma want gehakkel klinkt ook als een foute edit. Sterker nog: vrijwel alle mensen maken soms hun zinnen niet af en dit klinkt altijd als een foute edit. Ik zal dan ingrijpen tenzij ik het niet helemaal goed krijg. Als je het hoort dat ik heb ingegrepen dan laten we de menselijke fout zitten. Het is als het wrijven in een vlek, ik poets me gek maar soms wordt het er niet beter op.
Er is gelukkig een heel scala aan mogelijkheden dat ik kan toepassen om het relaas van de medemens een beetje soepel uit de boxen te laten rollen. Ik kan een uh, een uhm, wat mondgeluiden, een paar seconden rust, invoegen om zo een las tussen het ene zinnetje en het andere zinnetje mooier te maken. En dat is hoognodig want buiten dat ik geen hakkelende sprekers aan uw oren wil blootstellen, het verhaal moet ook nog eens helemaal deugen. En dus moet ik vaak regels en woorden aan elkaar lijmen, een beetje zoals een tekstschrijver dat ook zal doen. Dit is bijvoorbeeld bij NRC Vandaag het geval, een podcast die hele hoge eisen stelt inhoudelijk maar ook klankmatig.
Hier een voorbeeldje van een wat extreme situatie. Je ziet aan de tijdcodes dat de teksten uit verschillende plekken van het interview afkomstig zijn. De teksten die zijn doorgehaald heb ik niet gebruikt. Dat ziet er bijvoorbeeld zo uit (onderstaande heb ik gebruikt in de NRC Vandaag van vandaag):
In mijn editor ziet dat er zo uit:
In de video toon ik dat sommige audio items iets vertraagd zijn. Het woordje “bloedige” loopt op normale snelheid maar het woord “guerrillastrijd” en de zin erna zijn iets vertraagd om een en ander beter op elkaar af te stemmen. Dat vertragen, timestretching noemen we dat, doe ik overigens bij hoge uitzondering. Al gauw hoor je het en maakt het de klank wat artificieel.
Wat het ook lastig maakt is dat je oren enorm snel wennen aan dingen die op herhaling klinken. Het is heel lastig om je oren even te resetten, als je iets al eerder gehoord hebt kun je niet neutraal meer luisteren. Dit maakt het extra lastig om te beoordelen of het wrijven in de vlek een verbetering heeft opgeleverd of dat ik een nieuwe Frankenstein heb gecreëerd. De luisteraar hoort alles ineens voor de eerste keer terwijl ik als polijster er misschien een halve neurose aan overhou…
Het klinkt misschien soepel maar dat is alleen maar omdat we het precies zo, op de milliseconde nauwkeurig, hebben bedacht.
Geef een reactie