Het nare van popmuziek is dat het draait om populariteit. Daar komt de term vandaan, het is muziek die zich laat meten, laat vangen in een getal, in een rapportcijfer. Zo worden de populariteitslijsten (Top40 enz) met popmuziek opgesteld: louter met hits, alsof de rest niet meetelt. Daarmee worden popmusici naar mijn idee opgezadeld met een ongezond doel: de snak naar populariteit, aandacht, roem.
Die populariteitslijsten gelden overigens voor films ook, waar Martin Scorsese zich onlangs nog hevig tegen verzette. Door internet is de popcultuur breder geworden en wordt eigenlijk alles vanuit het oogpunt van de populariteit gemeten. Of het nu om Tweets gaat, YouTube video’s, podcasts, blogposts, alles wordt uitgedrukt in een rapportcijfer dat staat voor populariteit. Ik ben van mening dat dat een ziekelijk systeem is. Waar slechts een handjevol mensen zich even tijdelijk goed door zal voelen (vals, een illusie) maar waar het gros het stempel ’tekort te schieten’ opgedrukt krijgt. Terwijl je, als het goed is, hetzelfde doel nastreeft: mooie muziek maken. Of nee, nog beter: mooie muziek maken moet geen doel op zich maar een manier van werken zijn.
Popmuziek zou dus niet over roem moeten gaan. Roem wil niet zeggen dat iemand goed is. Vaak zie je doodongelukkige beroemdheden sneuvelen op het toppunt van de roem. Het gaat niet langer om wat ze maken maar het gaat om de verering die door de beroemdheid veroorzaakt wordt. Velen gaan aan die gekte die dat veroorzaakt ten onder.
Een tragisch voorbeeld is bijvoorbeeld Eddie van Halen die helemaal ten onder ging aan drank en drugs. Dat resulteerde soms in bizar slecht gitaarspel:
Het lijkt mij het ergste dat een muzikant zich kan wensen: slecht spelen. En toch, zie de video van hierboven, staat het publiek voor hem te applaudisseren. Alsof hij aangemoedigd wordt in zijn eigen gekte. Te bizar voor woorden!
Zijn zoon Wolfgang is van een andere generatie en heeft zo te zien niet de neurotische gekte van zijn pa georven. Onlangs speelde hij de Van Halen songs Panama en Hot For Teacher tijdens het eerbetoon-concert aan de overleden drummer Taylor Hawkins.
Zoals je kunt horen, die gast speelt echt te gek! En in de stijl van zijn pa. Direct kwamen er geluiden op dat Wolfgang de DNA van zijn pa georven zou hebben…. *zucht!* Zo werkt het natuurlijk niet want het enige waar die Wolfgang aan te danken heeft dat hij zo te gek speelt is dat hij zich helemaal de tandjes oefent.
Na dat concert kwam de vraag op of Van Halen misschien niet weer bij elkaar zou kunnen komen met Wolfgang als gitarist.
When it comes to Van Halen and entities surrounding the band it’s unfortunate, certainly compared to Foo Fighters who have their shit together with interpersonal relationships,” Wolfgang said.
Certain personalities just can’t get over themselves to work collectively for one purpose – that’s been the curse of Van Halen for its entire career. […] Their camp is very dysfunctional – everyone! – hell, it was difficult to make plans even when the band was active.
bron: Guitar.com
Wolfgang heeft een tijdlang in de band van zijn pa Van Halen gespeeld en heeft dus de neuroses van de bandleden van dichtbij meegemaakt. Wat de fans en media romantisch rock ‘n’ roll noemen, maar wat in werkelijkheid draait om narcistische ego’s die met zichzelf in de knoei liggen.
De roem is meestal ook tijdelijk. Daarom is het ook zo’n oppervlakkig gegeven. Van heel veel bands die ooit een hit hadden hoor je nu niets meer. Zo las ik een poos geleden het boek Exit Stage Left – The curious afterlife of pop stars – van Nick Duerden over bands zoals Happy Mondays, Franky Goes to Hollywood, Robbie Williams, The Police, Suzanne Vega en vele anderen voor wie de roem een gepasseerd station was. Sommigen waren zelfs geheel in de vergetelheid geraakt (zegt de naam Sigue Sigue Sputnik je nog iets?). Voor iedereen geldt: de toptijd van de hits en de roem is voorbij, wat nu? Sommigen leven nog altijd in de verstikkende waan van het snakken naar succes. Alsof je de teleurstelling bij voorbaat al over je afroept. Het is als het kopen van een staatslot. Wat ik zeg: ziekelijk ongezond.
De meest gezonde gast in het boek is naar mijn idee Steward Copeland, drummer van The Police.
A rock star is ultimately just a human being. You are the person that still has that avatar, and it’s a picture of you, and the avatar is built up around you, and fans put all their hopes and desires on to it . . . But it’s not you, it’s really not. You’re still just a skinny kid, the same kid you always were. Your words may ring louder, you may seem more hilarious to people, more popular, and you might be driving a truck rather than a car, but it’s important to never forget that it’s an illusion; it’s all just a big illusion.
Geef een reactie