Een tributeband is een band opgericht om de muziek te spelen van een andere, bekendere band die vaak al een tijd gestopt is of die minder toert.
Wikipedia
Ze zijn mega populair die tributebands. De bekendste is misschien The Analogues die het materiaal van The Beatles letterlijk naspeelt. Het aardige daarbij is dat The Beatles zelf dit materiaal nooit live hebben laten horen. The Analogues kleden zich ook niet als The Beatles. Dat doen de meeste tributebands wel want het doel is om de oorspronkelijk band letterlijk na te doen in alle opzichten. Het publiek moet het gevoel krijgen alsof de originele formatie op het podium staat.
Met name de grote namen van weleer worden nagedaan, zoals Abba, U2, Bruce Springsteen, ACDC, Queen etc. Het is een lucratieve business want gages voor dit soort concerten liggen vrij hoog. Denk aan 4000 euro of meer per optreden.
Logisch gevolg van de ontwikkelingen in de popmuziek
De tributeband is een logisch gevolg van de ontwikkelingen in de popmuziek van de laatste jaren. Aan streaming valt weinig te verdienen, maar live, als je volle zalen trekt, wel. Nu steeds meer bands van weleer er de brui aan geven neemt de behoefte aan tributebands toe. Daarmee volgt de popmuziek het pad van de klassieke muziek: het letterlijk naspelen van werken. Hoewel bij klassieke muziek het origineel bestaat uit bladmuziek, wat dus een kwestie van interpretatie is als je het live gaat uitvoeren, geldt dat voor popmuziek niet.
Letterlijk naspelen zoals de plaat klonk is voor alle tributebands het doel. Het publiek lijkt geen andere interpretatie te willen horen zoals dat voor klassieke muziek en jazz wel geldt. Wat überhaupt voor alle popbands geldt: het publiek staat vaak niet open voor een andere interpretatie van de songs. Zodoende spelen The Stones en Paul McCartney avond aan avond hun oude songs letterlijk na. Op de keper beschouwd zijn dat eigenlijk ook coverbands van hun eigen materiaal.
Net als Ian Curtis
Gisteravond zag ik de tributeband Joy Division Undercover (geen website, behalve dat kloterige Facebook) in het Paard, Den Haag. Met o.a. zanger Erny Green en gitarist Henk Koorn van Hallo Venray. Erny Green heeft zich de maniertjes van Ian Curtis goed eigengemaakt. En qua stemgeluid lijkt hij ook zeer op Ian Curtis. Zijn stem is wat toonvaster en voller. Het is een ijzersterke frontman die de band echt trekt. Hoewel ik Joy Division nooit live heb gezien, ik kreeg er gisteren wel een authentiek gevoel bij. En met mij vele anderen. Onder het publiek veel mensen van middelbare leeftijd, maar ook jongeren die warmlopen voor muziek met rauw gitaarwerk, hard pompende bassen en beukende drums. Het agressieve geluid van rock (of noem het punk of postpunk) valt niet meer weg te denken uit ons muzikale spectrum.
Popmuziek draaide echter altijd om oorspronkelijkheid, het idioom van de autonome-kunstenaars. Een tributeband respecteert dat juist, je moet het zien als een eerbetoon aan de oorspronkelijke band/kunstenaars.
Toch kreeg ik er een authentiek bij, Joy Division Undercover voelt als het origineel. Maar er was ook de stem in mijn hoofd die zei: aan na-apen is toch geen kunst aan?
Ook ik doe na
Recentelijk zocht ik de solo van Saturday Night uit omdat ik de licks ervan onder de knie wilde krijgen. Ook heb ik diverse licks van Jimmy Nolen (James Brown) en Johnny Guitar Watson uitgezocht. En ook geluidstechnisch zoek ik uit hoe ik mijn gitaar kan laten klinken. Ik pluis uit wat de grootmeesters voor mij hebben gedaan en neem daar echt een deel van mee in mijn eigen spel.
Het publiek verwacht dat bands hun bekendste hits spelen. The Stones of McCartney mogen misschien een paar nieuwe nummers doen, het publiek komt toch echt voor het oude werk. En dat is ook precies wat de tributeband levert, het oude werk, precies zo gebracht zoals het op de plaat staat. Exact zoals publiek het dus horen wil.
Ik kan misschien gaan kniesoren dat het niet origineel is, maar moet dat wel? Bach schreef heel ambachtelijk nieuwe muziek. Niet om te willen vernieuwen. De term kunstenaar werd toen nog niet gebruikt. Bach schreef functionele muziek.
Is het kunst?
Nieuwe werken, vernieuwing, we hebben het nodig maar dat wil nog niet zeggen dat een herhaling van zetten slecht is. Nieuw autonoom werk (zover dat überhaupt kan want we bouwen immers allemaal voort op het werk van onze voorgangers) krijgt misschien het stempel kunst opgeplakt. En misschien moeten we de tributeband als een ambacht zien, maar afgezien van die woorden, wat levert het nu in de praktijk werkelijk op? En zou je het ene (kunst) als hoger beschouwen dan het andere (ambacht)? Ik niet.
Mensen willen live in vervoering worden gebracht. Een beetje dansen, meevoelen met de teksten, meevoelen met de muziek.
Muziek is ons antwoord op de lelijkheid in de wereld. Noem het kunst, een ambacht, amusement, whatever, maar laat het vooral bij je binnenkomen. Stop het denken en VOEL het vooral!
Geef een reactie